تاثیر جنسیت و سطح رقابتی بر تحلیل رفتگی ورزشکاران در رشته های انفرادی

هدف این پژوهش تعیین تاثیر جنسیت و سطح رقابتی بر تحلیل رفتگی ورزشکاران در رشته های ورزشی انفرادی است. به این منظور، طی مطالعه ای علی- مقایسه ای، 185 ورزشکار از رشته های دو و میدانی، تیراندازی، ووشو، کاراته و تکواندو (سن: 4/78±25/19 سال، سابقه رقابتی: 6/07±8/24 سال، جنسیت: 96 مرد و 89 زن، سطح رقابتی: 87 نفر بین المللی و 98 نفر ملی) که در مسابقات قهرمانی کشور یا اردوهای آماده سازی بازی های آسیایی در سال 1389 شرکت داشتند، با استفاده ازروش تصادفی طبقه ای انتخاب شدند و پرسشنامه های اطلاعات فردی و تحلیل رفتگی ورزشکار (ABQ) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیره و آزمون های تعقیبی تحلیل واریانس یک سویه و LSD در سطح اطمینان 95% تحلیل شدند. نتایج نشان داد تحلیل رفتگی زنان در تمامی ابعاد بیشتر از مردان است (p<0/01). ورزشکاران حاضر در رقابت های ک شوری، بیشتر از ورزشکاران حاضر در رقابت های بین المللی احساس کاهش پیشرفت و احساس بی ارزشی داشتند (p<0/01)، اما در بعد فرسودگی جسمی/ هیجانی نتایج معکوس بود (p=0/009). مقایسه های چندگانه برای اثر تعاملی جنسیت و سطح رقابتی نشان داد زنان در سطح رقابت هیا کشوری در ابعاد احساس کاهش پیشرفت و احساس بی ارزشی و در سطح رقابت هیا بین المللی در بعد فرسودگی جسمی/ هیجانی دارای بیشترین سطح تحلیل رفتگی هستند (p<0/05). یافته های پژوهش حاضر پیشنهاد می کند که ورزشکاران زن، به ویژه در سطوح رقابتی پایین در معرض خطر بیشتری برای احساس کاهش پیشرفت و احساس بی ارزشی قرار دارند، در حالی که در سطوح رقابتی بالا ممکن است برای تجزیه فرسودگی جسمی/هیجانی آسیب پذیرتر باشند.

کلیدواژه ها:

تحلیل رفتگی ، ورزش های انفرادی ، جنسیت ، سطح رقابتی