مقایسه میزان افت ناوی و زانوی عقب رفته در ورزشکاران با و بدون سابقه آسیب رباط متقاطع قدامی (ACL)

ناهم راستایی های اندام تحتانی از آنجا که ممکن است باعث اعمال فشار غیرطبیعی بر رباطACL شوند، احتمال خطر آسیب این رباط را افزایش می دهند. هدف از انجام این پژوهش، مقایسه ناهم راستایی های پوسچرال ایستای اندام تحتانی ورزشکاران با سابقه آسیب رباطمتقاطع قدامی زانو با گروه کنترل و بررسی ارتباط پیش بین آن ها با آسیب ACL درورزشکاران است. 18 ورزشکار ( 5 فوتبالیست، 5 بسکتبالیست، 5 کشتی گیر، 3 تکواندوکار) با سابقه آسیب ACL (میانگین ± انحراف استاندارد؛ سن 4/5±24/7 سال، قد 8/2±177/6 سانتی متر و وزن 8/5±72/9 کیلوگرم)، با 18 ورزشکار بدون سابقه آسیب ACL (میانگین ± انحراف استاندارد؛ سن 4/1±24/4 سال، قد 7/7±179/4 سانتی متر و وزن 5/7±72/1 کیلوگرم) از نظر سن، عضو و رشته ورزشی همگن شدند. اطلاعات فردی، پزشکی و سوابق ورزشی آزمودنی ها از طریق پرسشنامه، مصاحبه و مراجعه به پرونده پزشکی- ورزشی (در مورد آسیب دیده ها) جمع آوری شد. زاویه زانوی عقب رفته، به وسیله گونیامتر یونیورسال با دقت 0/1 درجه و افت ناوی با روش برودی در هر دو گروه اندازهگیری شد. از میانگین و انحراف معیار برای توصیف اطلاعات و از آزمون t مستقل و رگرسیون لجستیک در سطح (p≤0/05) برای تحلیل آماری استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد میزان افت ناوی در گروه دارای آسیب ACL بیشتر از ورزشکاران سالم است، در حالی که میان مقادیر زاویه زانوی عقبرفته دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد (P0/05≥). نتایج این تحقیق از این فرضیه حمایت می کند که پرونیشن بیش از حد مفصل تحت قاپی اندازه گیری شده از طریق افت استخوان ناوی، عاملی برای بروز آسیب ACL است.

کلیدواژه ها:

ناهم راستایی ، هایپر پرونیشن ، زانوی عقب رفته ، آسیب ACL