اثر کاربرد ریشه ای و محلول پاشی برگی سیلیسیم بر رشد توت فرنگی و جذب عنصرهای غذایی در تنش شوری در کشت بدون خاک

این پژوهش با هدف بررسی اثر کاربرد ریشه ای و محلول پاشی برگی سیلیسیم روی رشد توت فرنگی و مقداربرخی عنصرهای غذایی در شرایط تنش شوری انجام شد. آزمایش در کشت بدون خاک به صورت فاکتوریل با دوعامل سیلیسیم و شوری در قالب طرح پایه کامل تصادفی در 3 تکرار بر روی نشاهای ریشه دار نشده توت فرنگیرقم پاجرو اجرا شد. پس از کشت و استقرار گیاهان، در مرحله چهار تا پنج برگی تنش شوری با استفاده از نمککلرید سدیم (NaCl) با غلظت صفر و 40 میلی مولار در محلول غذایی اعمال شد. همزمان با تنش شوری، تیمار سیلیسیک اسید در غلظت های صفر، 1 و 2 میلی مولار به صورت کاربرد ریشه ای یک روز در میان همراه با محلولغذایی و غلظت صفر، 4 و 8 میلی مولار به صورت محلول پاشی برگی هر دو هفته یک بار استفاده شد. ویژگی هایریخت شناسی و رویشی شامل وزن تر و خشک شاخساره و ریشه، سطح برگ، شاخص سبزینگی، سطح ویژهبرگ، عملکرد کل و عنصرهای معدنی شامل سدیم، پتاسیم، کلر، سیلیسیم و نیتروژن گیاهان اندازه گیری شدند.نتیجه ها نشان داد که با افزایش غلظت نمک از صفر به 40 میلی مولار در کلیه سطح های کاربرد سیلیسیم، همهویژگی ها به جز مقدار سدیم شاخساره و ریشه کاهش یافت. در بیشتر موارد استفاده از سیلیسیم باعث کاهش اثرمنفی شوری شد، به طوریکه ویژگی های رویشی گیاهان تیمار شده با سیلیسیم در شرایط شوری کاهش کمترینسبت به گیاهان شاهد داشتند. همچنین، کاربرد ریشه ای سیلیسیم تاثیر بیشتری در کاهش اثرهای منفی شوریبر گیاه داشت.

کلیدواژه ها:

توت فرنگی ، سیلیسیم ، شوری ، عملکرد ، کاربرد ریشه ای