شناخت، تعادل و گام برداری در سالمندان مبتلا به دمانس: یک رویکرد شناختی حرکتی برای کاهش خطر افتادن

هدف از این پژوهش، ارزیابی تاثیر تمرینات شناختی حرکتی در بهبود شناخت، تعادل و گام برداری است که پیشتر به عنوان عوامل خطرزای افتادن معرفی شده اند. بدین منظور، مداخله تمرینی با رویکرد شناختی حرکتی به مدت سه ماه با پیگیری دو ماهه روی 40 سالمند در دو گروه افراد مبتلا به دمانس ( 20 ) و افراد دارای وضعیت شناختی طبیعی ( 20 )انجام شد که از این تعداد، نیمی مرد و نیم دیگر زن بودند. ارزیابی ها شامل تجزیه وتحلیل عوامل خطرزای افتادن (گام برداری، تعادل و وضعیت شناختی) به همراه ارزیابی متغیرهای افتادن و شاخص های عملکردی بود. نتایج تحلیل واریانس نشان می دهد که آزمودنی های مبتلا به دمانس، بهبود معناداری را در پارامترهای مختلف شناخت، تعادل و گام برداریپس از دوره مداخله داشته اند که در دو ماه پیگیری نیز حفظ شده است. این بهبودها با کاهش افتادن و ترس از افتادن و نیز عملکرد بهبودیافته در آزمون های برخاستن و حرکت کردن زماندار و دسترسی عملکردی همراه می باشد