بررسی رابطه علی انگیزش پیشرفت تحصیلی براساس شخصیت، باورهای هوشی، عزت نفس و خودکارآمدی در بین دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر اندیمشک

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه علی انگیزش پیشرفت تحصیلی با شخصیت، باورهای هوشی، عزت نفس و خودکارآمدی در بیندانش آموزان بود. این پژوهش یک مطالعه میدانی و به صورت مدل یابی است. جامعه آماری کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دومشهر اندیمشک در سال 1396 بودند. نمونه آماری با استفاده از روش نمون هگیری خوشه ای چندمرحل های و برحسب جدول مورگان 250نفر شد. ابزارهای مورد استفاده شامل مقیاس انگیزش تحصیلی والراند (1998)، مقیاس خودکارآمدی تحصیلی مورگان و جینکز(1999)، مقیاس شخصیت کوستا و مک کری (1989)، مقیاس عزت نفس کوپر اسمیت (1967) و مقیاس باورهای هوشی دوپیرا و مارینه (2005) می باشند. نتایج به دست آمده از محاسبات آماری ضریب همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری، نشان دادند که بینمتغیرهای مستقل و متغیر وابسته رابطه علی معنیداری وجود دارد. رابطه روان رنجوری با انگیزش پیشرفت تحصیلی در دانش آموزانمنفی بود. همچنین وجدانی بودن (از خرده مقیاس های شخصیت)، خودکارآمدی و عزت نفس به ترتیب پیش بینی کننده مطلوبانگیزش پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه می باشند. نتایج به دست آمده از مدلیابی نشان داد که مدل پژوهشحاضر، از برازش مطلوبی برخوردار است. لذا می توان نتیجه گیری نمود که مدل پژوهشی تدوین شده با متغیرهای مستقل فوق الذکرمی تواند انگیزش پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه را پیش بینی نماید.

کلیدواژه ها:

انگیزش پیشرفت تحصیلی ، شخصیت ، باورهای هوشی ، عزت نفس ، خودکارآمدی