جداسازی ناخالصی(کربن موادآلی) از محلول آب و هیدروژن پراکسید(آب اکسیژنه) به روش جذب سطحی با کربنهای فعال (AC)

ناخالصیهای موجود در محلول آب و هیدروژن پراکسید به گروههای زیر تقسیم میشوند: مواد معلّق مثل باکتریها، گلولای کلوئیدی، میکروارگانیزمها و همچنین روغنها و جلبکها و املاح که به دو گروه کاتیونی و آنیونی تقسیم میشوند. کاتیونی مثل کلسیم، منیزیم، آهن، منگنز و پتاسیم و آنیونی مثل بیکربنات هیدروکسید سولفات، کلراید، فسفات و نیترات. گازهای محلول مثل اکسیژن، دیاکسیدکربن، سولفید هیدروژن، نیتروژن و آمونیاک و مواد آلی نیز وجود دارد. انتخاب روش مناسب برای جداسازی ناخالصیهای موجود در محلول آب و هیدروژن پراکسید، به نوع و میزان ناخالصیها و کیفیت محلول موردنظر بستگی دارد. در جذب سطحی با AC ممکن است علاوه بر جداسازی ناخالصیهای آلی، هیدروژن پراکسید نیز تجزیه شود که مطلوب نیست(محلول حاوی 64 % آب، 35 % هیدروژن پراکسید و 1% ناخالصی است). بحث مهم در انتخاب AC مناسب، بررسی ساختار سوراخها و سطح مورد نیاز است. نتایج این آزمایش حاکی از آن است که جداسازی ناخالصیهای آلی و تجزیه هیدروژن پراکسید شدیدا به ساختار micropore در AC وابسته است سوراخ های به اندازه nm3-1 بیشترین تاثیر را در جذب سطحی ناخالصی های آلی دارد. در هیدروژن پراکسید تجاربی میزان کربن آلی (TOC) بیشتر از 100mg/l است. شرایط عملیاتی ، دما و مقدار AC در هردو مرحله از جداسازی حائز اهمیت است. در این روش، تجهیزات ساده، شرایط فرایندی قابل کنترل و عملیات آسان است اما دومشکل عمده وجود دارد که معمولاً عکس یکدیگرند. اول بازده خالصسازی AC و دوم تجزیه کاتالیستی هیدروژن پراکسید بوسیله AC مشکل تجزیه، برای آب وجود ندارد. هدف؛ پیدا کردن AC مناسب برای جداسازی ناخالصی آلی از محلول موردنظر است در حالتی که کمترین تجزیه کاتالیستی هیدروژن پراکسید رخ دهد. اثرات ساختار سوراخها و سطح AC بر جداسازی و همچنین تجزیه هیدروژن پراکسید، مورد مطالعه قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

کربن فعال (AC) ، جذب سطحی (adsorption) ، جداسازی (separation) ، ناخالصی آلی (organic impurity) ، تجزیه (decomposition).