آسیب پذیری اجتماعی- اقتصادی کشاورزان در زمان خشکسالی (مطالعه موردی: دهستان نجف آباد، شهرستان بیجار)

خشکسالی از مهمترین بلایی طبیعی است که زیانهای بسیاری را بر بخش کشاورزی و منابع آبی وارد می سازد. شعاع تاثیرپدیده خشکسالی، در مناطق روستایی بیش از سایر نقاط است؛ زیرا اقتصاد روستایی، اتکای شایان توجهی به فعالیت هایکشاورزی دارد. هدف از این تحقیق تبیین شدت آسیب پذیری ناشی از خشکسالی و علل آن در منطقه می باشد. با روشتحقیق توصیفی _ علی و تحلیلی می باشد. روش گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای و میدانی و تجزیه و تحلیل آن ها بهروش کمی با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل مسیر و تحلیل عاملی تاییدی با استفاده از نرم افزار پی ال اس) وروش کیفی می باشد. جامعه آماری تحقیق خانوارهای روستاهای دهستان نجف آباد شهرستان بیجار می باشد. بنابر سرشماریمرکز آمار ایران جمعیت این هستان در سال 1390 برابر 3140 نفر جمعیت و 808 خانوار و ر 25 نقطه روستایی پراکنده میباشد در این تحقیق 15 روستا به عنوان نمونه که 610 خانوار شامل می شود. با استفاده از فرمول کوکران تعداد نمونه لازمجهت تکمیل پرسشنامه 235 خانوار به دست آمد. یافته های بدست آمده از این آزمون نشان می دهد،در آسیب پذیریاجتماعی و اقتصادی انسجام و همکاری و اشتغال زایی 04 / 18 و 86 / 27 به عنوان متغیرهای بیرونی، بیشترین تاثیر در آسیبپذیری داشته اند. همچنین در خشکسالی امنیت اجتماعی با ضریب تاثیر 75 / 29 موثرترین عامل بوده است.

کلیدواژه ها:

آسیب پذیری ، خشکسالی ، دهستان نجف آباد