تحلیلى بر داروهاى موثر بر اختلال خود زنى در میمون هاى رزوس

رفتارهاى خودزنى شامل گاز گرفتن و چنگ انداختن خود، کوبیدن سر به قفس و ناخن جویدن در سطح وسیعى (بالاى15٪)در میمونهاى رزوسى که به عنوان حیوان خانگى نگهدارى میشوند مشاهده شده است .بسیارى از پژوهشگران معتقدند که رفتارهاى خودزنى وابسته به ارتباط فیزیکى حیوان با همنوعان خویش است که از آن جلوگیرى شده است. رزوسها حیواناتى پرخاشگر هستند استدلال میشود که رفتار گاز گرفتن خود در نتیجه رفع نیاز گاز گرفتن و تخلیه تنش است.این رفتارها وابسته به سن، جنسیت و شرایط نگهدارى است. معمولا نرها مبتلا میشوند و سن ابتلا مصادف با بلوغ حیوان است.داروهاى موثر بر این اختلال در این مقاله بررسى شده اند. مکملهاى غذایى تریپتوفان با کاهش سطح کورتیزول و افزایش سطح سروتونین پس از چهار هفته سبب بهبودى 66٪ شدند.مصرف دیازپام در 50٪ رزوسها این رفتارهارا به طور قابل ملاحضه اى کاهش اما در 50٪ باقى مانده سبب افزایش فرکانس این رفتارها شد. مصرف سیپروترون استات نیز غلظت متابولیتهاى سروتونین و دوپامین و سطح سرمى تستسترون را کاهش داد اما برخلاف انتظار تعداد اسپرمها تغییرى نکرد.علاوه بر رفتار گازگرفتن خود طى مصرف این دارو سایر اختلالات ناهنجار نیز مانند پنجول کشیدن خود، لیسیدن قفس، ناخن جویدن و کندن موها نیز کاهش پیدا کرد و برخلاف آن پس از قطع مصرف داروبه همان مقدارى که طى درمان مشاهده میشدند باقى ماندند و به سطح پیش درمانى نرسیدند.

کلیدواژه ها:

اختلالات روانى ، میمون رزوس ، تریپتوفان ، دیازپام ، سیپروترون استات