ارتباط سبک های مدیریت تعارض و اعتماد بین فردی با توجه به نقش تعدیلی رهبری تحول آفرین

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر سبک های مدیریت تعارض بر اعتماد بین فردی با توجه به نقش تعدیلی رهبری تحول آفرین در میان کارکنان اداره کل ورزش و جوانان استان فارس انجام گرفت. مطالعه حاضر توصیفی و از نوع همبستگی می باشد که جامعه آماری آن را کلیه کارکنان اداره کل ورزش و جوانان استان فارس تشکیل می دادند و حجم نمونه براساس جدول مورگان 108 نفر به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شد. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه های مدیریت تعارض رابینز(1998)، اعتماد بین فردی مک آلیستر(1995) و رهبری تحول آفرین آولیو و باس(1995)، استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از ضریب همبستگی اسپیرمن و آزمون رگرسیون استفاده شد. نتایج این آزمون ها پیرامون ارتباط سبک های مدیریت تعارض و ابعاد اعتماد بین فردی نشان داد که بین سبک های مشارکتی مدیریت تعارض (همکاری، مصالحه و مدارا) و اعتماد عاطفی رابطه معناداری وجود دارد اما بین سبک های غیر مشارکتی مدیریت تعارض (رقابت و اجتناب) و اعتماد عاطفی رابطه معناداری وجود ندارد. هم چنین از میان سبک های مشارکتی مدیریت تعارض (همکاری، مصالحه و مدارا)، تنها بین سبک مصالحه و اعتماد شناختی رابطه معناداری وجود دارد و بین هیچ کدام از سبک های غیر مشارکتی مدیریت تعارض (رقابت و اجتناب) و اعتماد شناختی رابطه معناداری وجود ندارد. نتایج پیرامون نقش تعدیلی رهبری تحول آفرین بر ارتباط بین سبک های مدیریت تعارض و ابعاد اعتماد بین فردی نیز این نقش را تایید نمود و به طور خاص نشان داد که رهبری تحول آفرین، رابطه سبک مدارا با اعتماد عاطفی و رابطه سبک های اجتناب و مدارا با اعتماد شناختی را به طور معناداری تعدیل می کند

کلیدواژه ها:

مدیریت تعارض ، اعتماد بین فردی ، اعتماد عاطفی ، رهبری تحول آفرین