مقایسهی اثربخشی تمرینات منتخب تایچی و یوگا بر تعادل ایستا و پویای بیماران مالتیپل اسکلروزیس با تاکید بر مقیاس ناتوانی جسمانی EDSS تحقیق کارآزمایی بالینی

مولتیپل اسکلروزیس یا ام اس یک بیماری مزمن و ناتوان کنند ه سیستم عصبی است که میلین سیستم اعصاب مرکزی (مغز و نخاع) را تخریب می کند. یکی از مشکلات شایع این بیماران اختلالات تعادل است.هدف از تحقیق حاضر مقایسه ی میزان اثربخشی تمرینات تایچی و یوگا بر تعادل ایستا و پویای زنان مبتلا به مالتیپلاسکلروزیس با تاکید بر شاخص ناتوانی جسمانی می باشد.در این مطالعه کارآزمایی بالینی،72 زن مبتلا به مالتیپلاسکلروزیس به صورت هدفمند انتخاب شدند و به شکل تصادفی به سه گروه 24 نفره تمرینات تایچی و یوگا و کنترل با دو زیرگروه درجه ناتوانی خفیف و متوسط تقسیم شدند. برای برآورد تعادل ازدستگاه تعادلسنج بایودکس استفاده شد. سپس آزمودنی های گروه تجربی به مدت8 هفته تمرینات تایچی و یوگا را انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل نتایج از روش مانکوا در سطح معنی داری0/05استفاده شد.نتایج آزمون آماری نشان داد، بین میزان تعادل ایستا وتعادل پویای گروه کنترل با گروه تمرینات منتخب تایچی و گروه تمرینات یوگا تفاوت معنادار وجود دارد (P> 0/05)، در حالی که بین دو گروه مداخله گر تفاوت چشمگیری دیده نشد .(P<0/05) بدین معنا که تاثیر این تمرینات در بهبود وضعیت تعادل بیماران به یک میزان بوده است. اثر بخش بودن تمرینات تایچی و ثبات ناحیه مرکزی بر میزان بهبودی تعادل بیماران با درجه بیماری متوسط به مراتب بهتر از بیماران با درجه بیماری خفیف مشاهده گردید.با توجه به یافته های تحقیق، تمرینات ورزشی اثراتی متفاوت بر بیماران با درجه ناتوانی مختلف میگذارد. تاثیر پروتکل های تحقیق بر تعادل بیماران با درجه ناتوانی متوسط بیشتر از بیماران با درجه ناتوانی خفیف میباشد، بنابراین برای اثربخشی بیشتر برروی بیماران با درجه متوسط، شدت تمرین را باید افزایش داد.

کلیدواژه ها:

تمرین درمانی ، تعادل وضعیتی ، مالتیپلاسکلروزیس ، اثر بخشی ، شاخص ناتوانی جسمانی