ارایه مدل نمره دهی ایمنی بخش های مختلف راه و تعیین نقاط حادثه خیز براساس تاریخچه تصادفات (مطالعه موردی: محور شیراز- سعادت شهر)

شناسایی نقاط حادثه خیز به عنوان یکی از گام های اصلی مدیریت نقاط حادثه خیز، دارای هدف تشخیص مکان های بالقوهای هم چون: قطعه های سواره رو، تقاطع ها، گذرگاه های عابر پیاده، تبادل ها، شیب راهه ها و غیره است که به طور نامتناسبی ریسک زیاد تصادف نسبت به مکان های مشابه دارند. اصول و روش های متفاوتی برای شناسایی نقاط حادثه خیز وجود دارد و هر کشوری متناسب با شرایط خود، روش یا روش هایی را پیشنهاد داده و به کار می گیرد. در ایران نیز سال 1394، روشی توسط کمیسیون ایمنی راه های کشور ابلاغ شده و برای تمامی کارهای اجرایی لازم الاجرا شد. هدف از این پژوهش ارزیابی روش مذکور در محوری مهم (شیراز- سعادت شهر) در استان فارس است. بدین منظور اطلاعات لازم از سازمان راهداری و حمل و نقل جاده ای و هم چنین پلیس راهور برای این محور اخذ شد. داده های مورد تحلیل مربوط به 3 سال اخیر (1393 الی 1395) است. در راستای تحلیل داده ها از نرم افزارهای Excel و SPSS بهره برده شد. پس از قطعه بندی محور به قطعات به طول 1 کیلومتر و تحلیل داده های تصادفات برای آن ها، اولویت بندی قطعات نیز انجام گرفت. نتایج نشان داد که قطعه شیراز- اصفهان-3 پر حادثه ترین قطعه است که نیاز به مدیریت ایمنی دارد.

کلیدواژه ها:

ایمنی راه ، تصادفات ، نقاط حادثه خیز ، اولویت بندی ، SPSS