مروری بر مفهوم بازآفرینی در ادبیات طراحی شهری

از دهه ی 1990 به بعد، مرمت و بهسازی شهری با نگرش بازآفرینی به عنوان رویکرد جدیدی مطرح گردید و مفهومی جامع به خود گرفت، به گونه ای که به معنای بهبود وضعیت بافت های تاریخی و قدیمی و نواحی محروم در جنبه های کالبدی، اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و فرهنگی است. این نوع نگاه، واکنشی است در مقابل چالش های نوظهوریچون جهانی شدن، تغییرات ساختاری و عدم تعادل های فضایی ناشی از رشد گسترده ی شهرها که امکان ایجاد رویکردی جامع، یکپارچه و عملگرا برای پاسخ به مسایل شهری را فراهم آورده است.بازآفرینی، نوعی رویکرد مداخله ای است که با نگاه به گذشته و بدون پاکسازی هویت های تاریخی دوره های مختلف، به خلق هویتی جدید و متناسب با شرایط زندگیمردمان عصر حاضر می اندیشد. بازآفرینی شهری فرآیندی است که به خلق فضایی (کالبدی و فعالیتی) منجر می گردد. در این اقدام فضای شهری جدیدی حادث می شوند که ضمن شباهت های اساسی با فضای شهری قدیم، تفاوت های ماهوی و معنایی را با فضای قدیم به نمایش می گذارند .بازآفرینی (معاصرسازی) یعنی تولید سازمان فضایی جدید منطبق برشرایط تازه و ویژگی های نو که همگی در ایجاد روابط شهری جدید و یا تعریف دوبارهی روابط شهری کهن یا موجود موثر می افتد.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی ، بهسازی ، نوسازی ، بافت ، کیفیت زندگی ، ارتقاء