درخودماندگی (اتیسم)

درخودماندگی، نوعی ناتوانی رشدی است که به طور معناداری بر ارتباط کلامی و غیرکلامی و تعامل اجتماعی کودک تاثیر میگذارد. این اختلال رشدی به طور معمول پیش از سه سالگی آشکار میشود و علایمی مانند ناتوانی در ارتباط، رفتارهای کلیشه ای و نقایص در مهارت های اجتماعی دارد. در این مقاله، علاوه بر توضیح ویژگیهای کودکان درخودمانده، راهبردهایی برای کمک به والدین این کودکان ارایه میشود. درخودماندگی، بیماری نیست، بلکه یک اختلال رشدی در عملکرد مغز است. درخودماندگی از واژه یونانی autos گرفته شده است و به معنای خود است و نشانگر احساس انزوای کودک از دنیای پیرامون است. نشان ه های درخودماندگی، خیلی زود در زندگی کودک پدیدار میشود. در بسیاری از کودکان تا سن 2/5 سالگی مشخص میشود و در تعداد اندکی نیز پس از پنج سالگی تشخیص داده میشود. این ناتوانی، ترکیبی از نارساییهای زبانی، مهارتهای میانفردی، رفتار هیجانی یا عاطفی و کارکردهای ذهنی است. میزان درخودماندگی به طور تقریبی پنج مورد در هر 10000 تولد است. درخودماندگی،غالبا در مردان حدود چهار برابر زنان نفوذ دارد و در سراسر جهان در همه افراد از همه نژادها و در همه زمین ه های اجتماعی یافت میشود.نتایج پژوهش ها نشان میدهد تاکنون هیچ علت مشخصی برای درخودماندگی کشف نشده است؛ اما مشخصشده است که عملکرد غیرعادی مغز، باعث ایجاد این اختلال میشود. اسکن های مغزی در برخی از کودکان با اختلال درخودماندگی نشان داده است که مغز این کودکان از نظر اندازه و ساختار با مغز کودکان سالم متفاوت است. گمان نمیرود این اختلال به دلیل رفتارهای والدین کودک ایجاد شود. برخی از پژوهش ها، یک مولفه زیست شناختی را مطرح کرده اند برخی دیگر، درباره احتمال درخودماندگی در دوران بارداری پژوهش کرده اند و معتقدند که یک ویروس ناشناخته، اختلال سوخت و ساز یا آلودگی به مواد شیمیایی محیطی مانند جیوه در دوران بارداری میتواند علت این بیماری باشد.

کلیدواژه ها:

درخودماندگی ، اختلال ، کودک