ارتباط خودکارآمدی شغلی با عملکرد پژوهشی اساتید تربیت بدنی در دانشگاه های شهر تهران

هدف این تحقیق، تعیین ارتباط خودکارآمدی شغلی با عملکرد پژوهشی اساتید تربیت بدنی در دانشگاه های شهر تهران است. به این منظور، 116 استاد و مدرس تربیت بدنی با میانگین سن 36±3/7 سال و سابقه تدریس 5/6±2/75 سال از دانشگاه های شهر تهران 11دانشکده در نیمسال دوم تحصیلی 89 -1388 انتخاب شدند و پرسشنامه های اطلاعات فردی و خودکارآمدی شغلی اساتید تربیت بدنی را تکمیل کردند. برای امتیازدهی فعالیتهای پژوهشی از آیین نامه وزارت علوم، تحقیقات و فناوری برای ارتقای مرتبه اعضای هییت علمی دانشگاه ها استفاده شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیره در سطح p≤0/05 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد عملکرد پژوهشی اساتید با باورهای خودکارآمدی آنان در تدریس تیوری (r=0/48, p≤0/001)، پژوهش p≤0/001) (r=0/73,، تدریس عملی (r=0/41, p≤0/01) و خودکارآمدی شغلی (r=0/54, p≤0/001) ارتباط معنیداری دارد. علاوه بر این، تحلیل رگرسیون نشان داد خودکارآمدی در تدریس تیوری (β =0/386, p=0/002)، پژوهش (β =0/401, p<0/001) و در تدریس عملی =0/331, p =0/037)(β پیش بینی کننده های معنی دار عملکرد پژوهشی میباشند که 31/6 درصد از واریانس عملکرد پژوهشی را تبیین میکنند. یافته های این تحقیق پیشنهاد می کند که باورهای خودکارآمدی در قبال پژوهش، تدریس تیوری و تدریس عملی، به ترتیب، تعیین کننده های مهم عملکرد پژوهشی میباشند. این نتایج در راستای بهبود بهرهوری پژوهشی اساتید تربیت بدنی قابل استفاده است.

کلیدواژه ها:

هییت علمی ، تربیت بدنی ، باورهای خودکارآمدی ، بهره وری پژوهشی