ساختارهای میان افزا عاملی جهت تهیج بافت های فرسوده ی مجاور در نواحی مرکزی شهرها

رشد روزافزون جمعیت شهری در دوران معاصر و افزایش مهاجرت به کلان شهرها از یک سو و فقدان برنامه ریزی های کارآمد از سوی دیگر، علاوه بر افزایش دامنه ساخت و سازها در نقاط پیرامونی شهرها، اتلاف سرمایه های کلان، استفاده بی رویه و ناصحیح از منابع و تخریب اراضی کشاورزی را نیز در پی داشته است. این در حالی است که برخی از اراضی درون شهری با وجود برخورداری از زیرسا ختها و امکانات شهری واجد ارزش، رها شده و بلا استفاده مانده اند.این موضوع زمانی به بیشترین درجه از اهمیت و دقت خود نایل می شود که در مورد مراکز شهرها مطرح شود. مراکز شهرها با وجود اینکه قلب شهرها محسوب می شوند و حایز پتانسیل های بالقوه می باشند، اغلب از جریان توسعه باز مانده و با مسایل و مشکلات پیچیده ای همچون فرسودگی زودرس، زمین های قهوه ای، کاهش ایمنی و امنیت روبرو شده اند. این مساله همواره فکر متخصصان، برنامه ریزان و سیاست گذاران شهری را به خود مشغول داشته است. از جمله تلاش های عمده در راستای حل مشکل می توان به راهبرد رشد هوشمند و توسعه میان افزای شهری اشاره نمود که در سالهای اخیر مورد توجه قرار گرفته است. در این جستار، مقاله ی حاضر در پی بررسی اهمیت موضوع و اصول راهنما و رهنمودهایی اجرا شده، جهت استفاده طراحان به منظور طراحی ساختارهای جدید در مراکز شهرها جهت تهییج بافت های فرسوده ی مجاور می باشد. این ساختارها که به ساختارهای میان افزا معروف می باشند به عنوان عوامل محرک در نوسازى، بهسازى و یا توانمندسازى بافت های مرکزی معرفی شده و موجب تحریک توسعه ی بافت های مذکور می شوند.ریچارد راجرز: یک شهر پایدار، شهری است عادل، جایی که عدالت، غذا، مسکن آموزش، بهداشت و امید به شکل یکنواخت تقسیم شده است . (Girardet 1999)

کلیدواژه ها:

توسعه میان افزا ، رشد هوشمند ، بافت فرسوده ، محرک توسعه ، مرکز شهر