ویژگی های یادگیرنده در سبک یادگیری ترکیبی

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,278

فایل این مقاله در 16 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

PSCONF06_401

تاریخ نمایه سازی: 26 مرداد 1397

چکیده مقاله:

یادگیری ترکیبی به عنوان یک روش یادگیری شامل یادگیری چهره به چهره، یادگیری الکترونیک زنده و یادگیری به شیوه خاص است. یادگیری ترکیبی، ترکیبی از وسایل ارتباطی مختلف با فناوری هایی همچون یادگیری الکترونیک، پشتیبانی الکترونیک عملکرد و شیوه های مدیریت دانش که برای ارایه آموزش استفاده می شود. تاریخچه آموزش ترکیبی شامل حداقل چهار دوره می شود که از قبل از 1983 تا 2005 را شامل می شود. یادگیری ترکیبی شامل اجزاء چند گانه مواد آموزشی است که به منظور تکمیل، ارتقا و بکارگیری رفتارهای یاد گرفته شده در اعضاء به کار می رود. برنامه های یادگیری ترکیبی ممکن است در برگیرنده شکل ها و ابزارهای متنوعی از یادگیری باشد، مانند: کلاس های مجازی، کلاس های واقعی، استفاده از نرم افزارهای کمکی در فرایند آموزش، شیوه های خود بهبودی، دوره های آموزشی مبتنی بر وب، سیستم های الکترونیک پشتیبان عملکرد، ترکیب محیط کار با وظایف و سیستم مدیریت دانش. نتیجه ای که این مقاله گرفته این بوده است که یادگیری ترکیبی از ترکیب آموزش های الکترونیک با شیوه های قدیمی تر آموزش به وجود آمده است. استراتژی های یادگیری ترکیبی استراتژی های یادگیری ترکیبی با توجه به پارامترهای زیر به چندین حالت ممکن قابل تقسیم بندی است: ثبات محتوا و زمان اجرا، هزینه و احساسات و تجربه و منابع یادگیری.

نویسندگان

مهدی محمودی

استادیار گروه علوم تربیتی دانشگاه پیام نور، ایران

سمیه سورانی

دانشجوی کارشناسی ارشد رشته تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش دانشگاه پیام نور