تمثیل در ادبیات ایران و تاثیر آن در ادبیات آلمان با بررسی تطبیقی آثار چند شاعر آلمانی

تمثیل از ارکان مهم ادبیات ایران است زیرا بستر مناسب برای حمایت های متفاوت و در کنار هم قراردادن اندیشه های متضاد را فراهم می آورد. در ادبیات، تمثیل طوری دیگر است و کارایی بسیاری دارد به طوری که برخی از آثار ادبی و اساطیری چهار تمثیلی هستند و بر پایه تمثیل بنیاد شده اند. مثلا در ادبیات فارسی (مثنوی) مولوی به ویژه از این لحاظ قابل توجه است به طوری که بسیاری از قصه های این کتاب تمثیلی است و یا بخشی مثل در آن ها به کار رفته است. این تمثیل ها هم جنبه آموزشی دارند و هم جنبه هنری. پس می توان گفت: تمثیل با بیانی غیرمستقیم و کنایی ، از تلخی و گزنده پند می کاهد زیرا سرشت و ذات آدمی از اینکه آماج تیرهای پند و اندرز واقع شود ناخشنود می شوند و نیز آثاری از شعرای همچون سدی، فردوسی و حافظ که تاثیرپذیری طنزی در ادبیات آلمان و غرب از آن ها بسیار مشهود است، ادیبان، شاعران و سفرنامه نویسنده آلمانی ، همچون گوته ، شیلر ، آدام اولیاریوس ، هوگو گروته و .... از جمله کسانی هستند که در این تاثیرپذیری نقش بسزایی داشته اند. در این پژوهش سعی بر این است تمثیل را از دیدگاه های گوناگون: لاغری، اصطلاح، قرآن و روایت، تاریخ، روان شناسی و ....تاثیر آن در ادبیات آلمان و نیز با تاکید بر آثار ادیبان و سفرنامه نویسان آلمانی بررسی نماییم.

کلیدواژه ها:

تمثیل ، ایران ، آلمان ، مولوی ، سعدی ، حافظ ، گوته ، شیلر ، آدام اولیاریوس