شناسایی و اولویت بندی شاخص های توانمندسازی تخصصی کارکنان به روش ویکور و تاپسیس تحت شرایط فازی نوع دو فاصله ای (مطالعه موردی کارکنان وزارت نفت ایران)

نیروی انسانی هر سازمان مهم ترین و حیاتی ترین دارایی آن سازمان بوده و یکی از چالش های مهم مدیران در سازمان ها استفاده ناکافی از توان ذهنی و ظرفیت های بالقوه منابع انسانی است. برای افزایش بهره وری نیاز است تا سازمان ها به توانمندسازی نیروی انسانی خود بپردازند. توانمندسازی دارای ابعاد متفاوتی است که عبارت اند از: احساس معنی دار بودن، احساس شایستگی، احساس خودمختاری، احساس موثر بودن و احساس اعتماد. هرکدام از این ابعاد دارای شاخص هایی هستند که با بهبود بخشیدن آن ها توانمندسازی رخ می دهد. سوال اساسی در این پژوهش این است که در یک سازمان خاص اولویت عملیاتی برای توانمندسازی کارکنان با کدام یک از شاخص هاست. در این پژوهش بخش آموزش وزارت نفت به عنوان مطالعه موردی و پرسشنامه اسپریتزر به عنوان ابزار اندازه گیری انتخاب گردید. مسیله ای که وجود دارد عدم قطعیت پاسخ های صاحب نظران به پرسشنامه شاخص هاست. به همین دلیل محیط فازی نوع دوم در نظر گرفته شده و برای اولویت بندی دو روش تاپسیس و ویکور استفاده شد. نتایج نشان می دهد ازنظر متخصصین صداقت سازمانی بین کارمندان و مدیران و شناخت کامل کار و محیط آن دارای بیشترین اولویت و دو شاخص آزادی عمل در تصمیم گیری و ایجاد امکان خود نظارتی برای کارکنان دارای کمترین اولویت هستند. به لحاظ تکنیک های به کار گرفته شده نیز دو روش ویکور و تاپسیس همبستگی بالایی نشان می دهند. برای محاسبه همبستگی از روش همبستگی رتبه ای اسپیرمن استفاده شد.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی ، اولویت بندی ، تاپسیس ، ویکور ، فازی نوع دوم