بررسی تاثیر روان شناسی محیط در طراحی فضاهای آموزشی برای کودکان (نمونه موردی مهد کودک)

امروزه توجه محققان و اندیشمندان به سلامت جامعه و اجتماع بیشتر از گذشته جلب شده است. برای این منظور گروه سنی کودکان دو تا هفت سال از گروه های حایز اهمیت در جامعه به شمار می رود که دارای نقش بسزایی در شکل دهی به آینده می باشند هستند. زیرا کودکان در آینده وارد اجتماع بزرگ سالان می شوند و رفتار و کردار آن ها در جامعه تاثیرگذار می باشد. محققان برای سلامت فکری و جسمی کودکان را علاوه بر تربیت والدین که امری ضروری می باشد، محیطی که کودک در آن پرورش می یابد را نیز مورد توجه قرار داده اند. این محیط ها شامل محل زندگی روزمره کودکان و همچنین محل های آموزش و بازی کودکان نیز می باشد. مهد کودک تا به عنوان موسیقی آموزشی و سرگرمی برای کودکان مکانی مناسب برای توجه به احساسات کودکان و پرورش مهارت های کودکان می باشد. برای دستیابی به محیط های مهدکودک مفید و مناسب برای کودکان، طراحان نیازمند یادگیری و توجه به اصول طراحی معماری و در کنار آن مبانی روان شناسی بوکسیت و جنبه های روان شناسی کودک که شامل عوامل برانگیزاننده حواس تخیل، کنجکاوی و قدرت تجسم کودکان می باشد هستند. نتیجه یک طراحی اساسی با توجه به اصول یاد شده می تواند منجر به رشد جسمی، ذهنی و اجتماعی کودک شود و ثمره آن داشتن جامعه ای مفید و کارا و در عین حال سالم در آینده می باشد.

کلیدواژه ها:

کودک ، روان شناسی محیط ، روان شناختی کودک ، اصول طراحی معماری