گزینههای طرح تغذیه مصنوعی در محل سنیچه ( دشت خِران شوشتر )

تغذیه مصنوعی عبارتست از وارد نمودن آب به داخل یک سازند نفوذپذیر به منظور بهره برداری از آن با کیفیت ورژیم متفاوت که در مقابل تغذیه طبیعی قرار دارد که طی آن، آب حاصل از بارش و رواناب سطحی بدون دخالت انسان به سفره های آب زیرزمینی می رسد .(Hartman et all 1986) تغذیه مصنوعی به منظور افزایش ذخیره مخازن آب زیرزمینی بوسیله تغییر مسیر حرکت آب سطحی با احداث بناهای خاکی مناسب، انجام می شود . در کشور ما ایران میانگین بارندگی 250 میلمتر است و بیش از 90 % مساحت آن را مناطق خشک و نیمه خشک تشکیل می دهد لذا در بسیاری از این مناطق، تامین آب مورد نیاز بخش های مختلف تنها از طریق منابع آب زیرزمینی امکان پذیر است. در این تحقیق،تعیین محل های پیشنهادی طرح تغذیه مصنوعی از لحاظ پارامترهای موثر نظیر توپوگرافی و شیب، وجود منبع تغذیه با کیفیت مناسب، خصوصیات فیزیکی محل اجرای طرح، روش اجرا و اقتصاد طرح مورد بررسی قرار گرفت . پس از تلفیق اطلاعات موجود گزینه های پیشنهادی علی رغم مناسب بودن از لحاظ اغلب پارامترهای موثر در تغذیه مصنوعی، به دلیل میان لایههای متراکم رسی زیر سطحی، از نظر احداث طرح تغذیه مصنوعی نامناسب تشخیص داده شدند.