نقش مدیریت شهری در مدیریت بحران زلزله (مطالعه موردی شهر تهران)

زلزله حاصل از حرکت لایه های زیرین زمین است و آنچه که حوادث طبیعی را مبدل به بحران می کند، عدم آمادگی انسان ها می باشد و در صورت آماده بودن و پیش بینی های لازم حوادث طبیعی با کمترین پیامد و با کمترین خسارت اتفاق می افتد. شهر تهران از نظر زمین لرزه جزء مناطق پر زیان ( 8 تا 10 درجه مرکالی) به شمار می آید. گسل هایی که در تهران و حومه آن تا شعاع 150 کیلومتری مرکز شهر قرار دارند، در صورت فعال شدن باعث زلزله بزرگی در تهران می شوند. ایجاد ساخت و سازها در موقعیت گسل های تهران یکی از بزرگترین دغدغه های کارشناسان شهرسازی و علم زلزله است که با افزایش بلند مرتبه سازی در این محدوده فراتر رفته و به یک بحران تبدیل شده است. واقعیتی که وجود دارد و نگران کننده نیز هست، این است که تاکنون درصد بالایی از ساخت و سازها روی گسل، صورت گرفته است. به گونه ای که کارشناسان علم زلزله آن را تهدیدی جدی برای تهران بر می شمارند. موضوعی که نمایندگان ملت در فراکسیون مدیریت شهری نیز در مورد آن ابراز نگرانی می کنند و به میزان و دامنه خسارات و تلفاتی فکر می کنند که در صورت بروز زلزله تهران را با سنگلاخی از مرده مواجه خواهد کرد. چنان که در تهران زلزله ای رخ دهد امدادرسانی با مشکل جدی مواجه خواهد شد. بیشتر کوچه هایی که بلند مرتبه سازی در آنها صورت گرفته تنگ و باریک بوده و امدادرسانی را دشوار می سازند و این در حالی است که در بسیاری از آنها امدادرسانی غیرممکن است و این موضوع دامنه خسارات را به 100 درصد می رساند که اتفاق بدی است. موضوعی که در حال حاضر مطرح می باشد این است که با وجود وضع فعلی چه راهکارهایی جهت مدیریت بحران پس از وقوع زلزله وجود دارد در این مقاله سعی شده ضمن بررسی علت وقوع زلزله به تعریف بحران، مدیریت بحران، موقعیت تهران، میزان مقاومت ساختمان های تهران در برابر زلزله و به بررسی و پیش بینی زلزله در تهران بپردازد و آنچه که مشخص می شود این است که، سازمان مدیریت بحران کشور و سازمان های دست اندر کار با توجه به وضعیت فعلی تهران جوابگوی مدیریت بحران این شهر پس از وقوع زلزله نمی باشند.

کلیدواژه ها:

زلزله ، بحران ، مدیریت بحران ، مدیریت شهری ، شهر تهران