تقابل سنت و مدرنیته در بناهای یادمانی ایران از دهه ی 20 تا 50 شمسی نمونه موردی برج آزادی شهر تهران

خاطره انگیزی جزو یکی از کیفیات مطلوب فضاهای شهری موفق است. به عبارتی قدرت هر فضا در کیفیت آن فضا در ایجاد فرصتهایی جهت بروز رویدادهایی سرشار از خاطره برای ناظرین، تاثیر بسزایی بر استقبال مردم از آن فضا داشته و موجب ایجاد سرزندگی در آن محیط شهری میشود. یکی از عناصر و پدیده هایی که از جنبه های مختلف معماری نقش اساسی را به خود اختصاص میدهد بقاع و اماکن آرامگاهی و تندیسهای یادمانی یا مانیومنتال میباشد که به عنوان نمود پدیده ای از مسایل فرهنگی و مذهبی سابقه ای بس طولانی دارد به طوری که بعضی از المانهای آن مدتی نزدیک به سه هزارسال و با حفظ عملکرد نخستین، دوام آورده که کارکرد اصلی آنها را میتوان در کیفیت فضا، افزایش هویت مکان یا انتقال پیامی به ناظرین دانست. بررسی و شناخت سنت و مدرنیته و ویژگیهای آنها، به عنوان دو دیدگاه که در دوران معاصر از آن جهت دارای اهمیت میباشد که هر کدام با ایدیولوژی و فلسفهای که در پس آن است نگاهی متفاوت به انسان و عرصه های مختلف زندگی وی دارند. در این پژوهش به روش مطالعاتی و کتابخانهای اثر یادمانی برج آزادی از حیث سنت و تجدد و تقابل و تعامل در معماری این بنا مورد بررسی، تحلیل و نتیجه گیری قرار گرفته و باجزییات بیشتری در قالب بیان تزیینات و سبک معماری این موضوع بررسی و در خصوص چگونگی الهام طراح این اثر و بهرهگیری از معماری سنتی و ایرانی –اسلامی بحث شده است. در پایان این نتیجه حاصل شد که گرایش به سنتگرایی به معنای ارایهی هویت فرهنگی بیش از پیش خودنمایی میکند و در واقع نوعی بازگشت به گرایشات سنتی است و به جهت تجربیات مثبت معماران و مشاوران خارجی در ایران، می توان ده ه 20 تا 50 شمسی را یکی از مهمترین و پربارترین دوره های معماری ایران از جهت آفرینش سبک جدید قلمداد کرد. شکل بنای برج آزادی و معماری این اثر نشان از تقابل کمتر و آمیختگی یا تعامل بیشتر سنت و مدرنیته است و اساس کار معمار این بنا، تکیه بر معماری سنتی و قدیمی ایران بوده است.

کلیدواژه ها:

سنت ، مدرنیته ، بناهای یادمانی ، برج آزادی ، معماری سنتی ، معماری معاصر