تاثیر طراحی لرزه ای منطقه ای بر معماری و سازه برج های مرتفع شهر تهران

زمین لرزه نتیجه رهایی ناگهانی انرژی از داخل پوسته زمین است که امواج ارتعاشی را ایجاد می کند. زونینگ، روشی است که از طریق آن با توجه به کارکردهای داخلی شهرها از زمینها شهری استفاده صحیح به عمل می آید این تحقیق در دو بخش انجام شده است 1)مطالعات کتابخانه ای، 2)اندازه گیریهای میدانی. هکبش های لرزه نگاری کاربردهای گوناگونی مانند هشدارلرزه ای، پایش لرزه خیزی، کاوش در ساختار زمین پیمایش های لرزه ای و مانند آن دارند برای طراحی سازه های مقاوم در برابر زلزله، شناخت جنبش وارتعاشات شدیدصفحه زمین زیر ساخت سازه که انتظار می رود در طول عمر مفید سازه رخ دهد از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بهترین راه برای شناخت ویژگی های جنبش شدید زمین بستر سازه است. علت ساخت آسمان خراش (برج)ها،کاربری، مسکونی، مخابراتی، اداری-تجاری-اقامتی، نشانه شهری، هویت، غرور، نماد، جذب گردشگر، پشتوانه فلسفی، است. از لحاظ جغرافیایی و زمین شناسی شهر تهران در یک گستره طبیعی واقع شده که چندین رشته گسل فعال و نقاط لرزه خیز پراکنده در آن وجود دارد.،گسل مشا،گسل شمال تهران،گسل جنوب ری. مسیله حایز اهمیت این است که آیا با وجود گسل های فروان و خطر ناک می توان برج های عظیم و مرتفع ساخت. محققین از این تحقیق نتیجه گرفتند که مناطق زون بندی شده با خطر لرزه ای بالا می بایست با توجه در نظرگیری ضوابط آیین نامه 2800 ملاحظات سازه ای و ملاحضات معماری ویژه ای اعمال شود واز فرم های معماری و فرم های سازه ای خاص که در برابر نیروهای جانبی ناشی از ارتعاشات لرزه ای زلزله، باد مقابله کند.زون ها با گسل های پر خطر باید از تراکم بالا و ارتفاع و تعداد طبقات زیاد ممنوع و غیر مجاز باشد . برای ساخت برج های مرتفع و آسمان خراش ها باید از زون هایی استفاده کرد که آن زون ها بدون گسل و در صورت ضرورت روی گسل های مشا ، گسل شمال تهران ، گسل جنوب ری نباشد.

کلیدواژه ها:

ارتعاشات لرزه ای ، معماری ، گسل ، زونینگ