بررسی علل ناکارآمدی سازمان ملل متحد در بحران های اخیر غرب آسیا و درس های آن برای ایران

فاتحان جنگ جهانی دوم در سال 1945 سازمان ملل متحد را تاسیس و تامین صلح و امنیت را به عهده ی آن واگذار کردند. طی 70 سالی که از عمر این سازمان میگذرد، همواره در منطقه غرب آسیا نقش آفرینی کرده است. تحولات عربی خاورمیانه که در این منطقه از سال 2011 شروع شد و وضعیت آشفته امنیتی منطقه را تشدید کرد، تداوم وضعیت بغرنج امنیتی حضور جدی سازمان ملل را برای برقراری امنیت، ضروری ساخت. سابقه ی عملکرد سازمان ملل در بحران های این منطقه نشان داده است که این سازمان دنبالهرو خواست و اراده قدرتهای بزرگ میباشد، بر این اساس تناقضات رفتاری بسیاری در این زمینه از سازمان ملل دیده میشود. همچنین در مواجهه با بحرانهای سوریه و یمن نشان داده است که این سازمان جمع اضداد و تامین کننده ی منافع قدرتهای بزرگ است و صلح و امنیت در پیوند با رای و نظر قدرتهای بزرگ معنا پیدا میکند. در واقع این سازمان جدای از کشورها نمیتواند نقش مستقلی در عرصه ی تامین امنیت داشته باشد. همچنین این سازمان با ضعف های ساختاری و اصولی متعددی مواجهه است که در مجموع مانع از عملکرد مطلوب این سازمان در حل بحرانهای بغرنج امنیتی جاری در سوریه و یمن گردیده است. در مجموع در این پژوهش ناکامی سازمان ملل متحد در این بحرانها در سه دسته مورد بررسی قرار گرفته است. دسته اول مربوط به ساختار و اصول حاکم بر سازمان ملل میباشد که پس از کنکاش در مورد آنها، برخی از این اصول و ساختار به عنوان عوامل شکست سازمان ملل در تامین امنیت در بحران های سوریه و یمن در نظر گرفته شدهاند. دسته دوم مربوط به منافع و تنازع قدرتهای بزرگ در این کشورها میباشد که سازمان ملل را از هدف اصلی آن که همان تامین صلح و امنیت است منحرف میکند. دسته سوم از عوامل ناکامی سازمان ملل مربوط به کشورهای منطقه ای ذینفع در این کشورهای بحرانزده میباشد، کشورهای منطقه ای به چندین طرق مانع تحقق اهداف سازمان ملل در تامین امنیت سوریه و یمن گردیده است، که به صورت مفصل در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است. در نهایت تلاش خواهد شد تا با مشاهده عملکرد سازمان ملل در بحران های غرب آسیا بهترین رویکرد تعامل ایران با این سازمان جهانی ارایه گردد.