مطالعه روند طراحی در آثار معماران معاصر ایران با تاکید بر احیای هویت ایرانی اسلامی

پس از انقلاب اسلامی، معماران معاصر در راه سوق دادن معماری ایران به سوی هویتی آزاد بودند. البته نباید از تاثیر تفکرات ناشی از دوران پسامدرن بر روح معماری این دوره به آسانی گذشت. به این ترتیب این دو در کنار یکدیگر در این دوره به خلق آثاری منجر شدند که به همان اندازه که از معماری گذشته، به خصوص معماری اسلامی تاثیر پذیرفته، عطر و بویی پسامدرنیستی دارد که فاقد عمق و هویت است. گرایشهای معماران این نسل ایران را می توان همسو با دوران شکلگیری جنبش نیومدرن و رویکرد عصر دوم رسانه ها در معماری غرب دانست. در این دوره معماران نیومدرن دغدغه های معماران مدرن را ندارند و عمده کارشان گذر از اهداف و جهان بینی مدرن و رسیدن به فرم جدیدی است که ماهیتا با معماری مدرن متفاوت است. در این میان معمار به مثابه سامانه ای پویا متاثر از شرایط مختلفی است که لازمه تعیین نقش و جایگاه هریک از واقعیت ها و عوامل متغیر آن و شناخت ویژگی های مکانی و زمانی تاثیرگذار بر طراحی است. طراحی معماری به طور کامل متوجه تاثیر عوامل کالبدی-کارکردی و عوامل انسانی-مفهومی بر حوزه عمل خود می باشد و از یک سو به نقش همه جانبه انسان و خصوصیات آن تاکید داشته و از سوی دیگر دربرگیرنده ضرورت ها و مفاهیمی چون آینده گرایی و …. است . هدف از این پژوهش بررسی مدل های مختلف فرآیند طراحی توسط صاحب نظران ایرانی و خارجی می باشد. در نهایت مساله احیای هویت ایرانی اسلامی و بازگشت به ارزش های معماری گذشته مطرح می گردد تا بتوان با استفاده از آن نوعی بررسی تحلیلی را بین مدل های موجود و گذشته انجام داد. در این پژوهش به منظور پیشبرد اهداف، روش تحقیق توصیفی-تحلیلی به کار گرفته شده است و روش جمع آوری اطلاعات از نوع مطالعه اسنادی و کتابخانه ای می باشد که با استفاده از تحلیل محتوای کیفی به تجزیه و تحلیل اطلاعات دریافتی مبادرت می گردد.

کلیدواژه ها:

روش طراحی ، معماران معاصر ، هویت ایرانی ، اسلامی