تکنیک های طراحی برای ساختارهای جدید در زمینه تاریخی با بهره گیری از معماری زمینه گرا

توجه به بستر معماری و داده های طرح از ابزار مولد اولیه معماران در فرایند طراحی هستند و رویکرد اصلی طراحی را تعریف می کنند؛ این رویکرد، به تجلی گسترده گزینه های طراحی منجر شده است و در نهایت ارزیابی موفق تر از راه حل ها و طراحی های کامل تری را به دنبال دارد. در حال حاضر، بی توجهی به بستردر بسیاری از طراحی ها رایج است و همین امر موجب کمرنگ شدن هویت معماری بناهای هر سرزمینی می گردد و به نوعی یک بی هویتی و هرج و مرج در بافت هر شهری را بوجود می آورد. مقاله ی حاضر در پی دست یافتن به تکنیک هایی جهت استفاده طراحان به منظور طراحی ساختارهای جدید در زمینه های تاریخی است و با استفاده از منابع کتابخانه ای به روش تحلیلی- توصیفی به مطالعه تکنیک های طراحی بناهای جدید در بافت تاریخی پرداخته است، به نحوی که نه تنها موجب آسیب بصری به آنها نگردد بلکه موجب ارج نهادن به بناهای تاریخی آن گردد. هدف اصلی پژوهش تلاشی برای شناخت روش ها و چگونگی ایجاد تعاملی هدفمند با زمینه، جهت تبیین جایگاه زمینه گرایی در نظام برنامه دهی معماری است. در مجموع می توان اذعان نمود که بکارگیری تکنیک های طراحی معماری زمینه گرا در ساختارهای جدید واقع در بافت تاریخی می تواند نوعی انسجام و هویت و هماهنگی بین بناها را ایجاد نماید.

کلیدواژه ها:

تکنیک های طراحی ، معماری ، زمینه ، زمینه گرایی ، ساختارهای جدید ، زمینه تاریخی