معماری زمیه گرا الزامی بر اندیشه های شکل دهنده در باززنده سازی بافت های تاریخی

بافت های سنتی تاریخی، واقعیت انکارناپذیر شهرهایی به شمار می روند که واجد پیشینه تاریخی هستند و بواسطه توانمند بودن در بیدار کردن انگیزه های انسانی و معنوی و بر اثر پیوند داشتن با ادبیات مردمان، حاوی ارزش فرهنگی تشخیص داده شده و در زمره ثروت های فرهنگی به شمار می آیند. در برخورد جهت جلوگیری از فرسایش و بالابردن میزان پایداری آنها، نیازمند اقداماتی چون مرمت و باززنده سازی هستیم که علاوه بر حفاظت شامل اضافه نمودن بخش هایی به سازمان فضایی موجود در محدوده این بافتهای با ارزش می شود. معماری زمینه گرا در واقع پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده، به عینیت رسانده و طراحی میکند و هدف آشنایی با روش هایی است که برای ایجاد ارتباط بصری سازگار و همگون تر میان ساختمان ها، می توان از آن بهره جست. هدف از این پژوهش بررسی مفهوم زمینه گرایی و مرمت شهری و احیای یک نگرش متأثر از محیط پیرامون در مداخلات بافتهای تاریخی است و در نهایت به تبیین لزوم این نوع رویکرد در برخورد با سایتهای با ارزش تاریخی خواهیم پرداخت. این پژوهش از نظر روش توصیفی تحلیلی است

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، مرمت شهری ، باززنده سازی ، بافت های تاریخی