بررسی اصول و راهکارهای معماری بومی در دستیابی به معماری پایدار(نمونه موردی :بافت تاریخی شهر یزد)

بشر به مدد بهره گیری از تکنولوژی جهت جبران ضعف هایش و قراردادن آن به عنوان بهترین دستاویز برای پاسخ به نیازهایش، دست یازیدن افراطی به طبیعت را به عنوان منبع تامین نیازها مجاز دانست و این مسیله پیامدهای جبران ناپذیری را برای نسل حاضر و بخصوص آیندگان پدید آورده است. معماری پایدار جدیدترین تفکر در زمینه برنامه ریزی و طراحی محیط مصنوع، برخواسته از تفکر توسعه پایدار می باشد. توسعه پایدار در حیطه معماری به سه موضوع پایه ای اقتصاد، الودگی محیط زیست و جنبه اجتماعی- فرهنگی می نگرد. هدف طراحی پایدار یافتن را ه حلی معمارانه است که همزیستی هرسه جنبه را تامین کند از این رو پرداختن به معماری پایدار نه یک گزینه، بلکه ضرورتی اجتناب ناپذیر است. معماری بومی درگذشته برای انسان، محصول خلاقه ای بود که نتیجه محدودیتهای اقلیمی و سازه ای از طرفی و باورهای جمعی افراد از طرف دیگر بود. آنچه که فضای مصنوع او را تشکیل می داد، برخاسته از بستر و همپا و همراستا با ویژگیهای آن منطقه بود. این پیوند سبب گشته بود که محصول اندیشه معمار در حدود ویژگیها و بایدهایی که مصالح محلی و شرایط محیطی به اثر اجبار می نمود، امکان حرکت داشته باشد. در واقع سرعت تحول و تغییرات نیز به گونه ای بود که فرصت آزمایش و خطا و سپس تصحیح به جهت حفظ هرچه بیشتر ساختارهای زیستی را ممکن می نمود. این ویژگی ما را بر آن داشت تا به بازخوانی اصول و راهکارهای معماری بومی در دستیابی به معماری پایداری بپردازیم. این اصول و راهکارها با روش توصیفی- تاریخی و مطالعه کیفی در بافت تاریخی شهر یزد بررسی شده و با اصول معماری پایدار با روش تطبیقی مورد مقایسه قرار گرفت که نتیجه آن هماهنگی با این اصول بود. مسلما درک پایداری بنا در زمان و مکان خود و درک ارزش های کارای امروزی آن در این پژوهش، مورد نظر است و نه تقلید صرف.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، راهکارهای معماری بومی ، خانه های بومی ، معماری پایدار ، اصول پایداری