حذف آموکسی سیلین از نمونه های آبی با استفاده از نانوچارچوب های آلی-فلزی اصلاح شده توسط گروه های آلی

در مقاله حاضر، حذف آموکسی سیلین از آب های سطحی با افزودن نانوچارچوب های آلی-فلزی اصلاح شده توسط گروه های آلی به این منابع در ساده ترین و کم هزینه ترین حالت مورد بررسی قرار گرفته است. ابتدا جاذب نانوچارچوب آلی-معدنی سنتز گردید. این جاذب با دستگاه های مختلفی نظیر TEM، FTIR و EDX مشخصه یابی شد. تحلیل نتایج حاصل از میکروسکوپ الکترونی تابشی نشان داد که جاذب دارای ابعاد زیر 30 نانومتر بوده است. در این پژوهش، اثر متغیرهایی همچون pH، مقدار جاذب نانوساختار، تغییر غلظت اولیه یون های فلزی، زمان تماس و دما در سیستم ناپیوسته بررسی گردید. پس از تماس با نانوچارچوب ها، شرایط بهینه برای بیشترین مقدار حذف آموکسی سیلین (70/93%( از محلول آبی با نانوچارچوب های آلی-فلزی اصلاح شده با گروه آلی عبارتست از: غلظت آموکسی سیلین mg/l 80، غلظت نانوجاذب g/l 1/0، در دمای اتاق، pH برابر 7 و در زمان تماس 90 دقیقه می باشد. با بررسی اثر دما در سه دمای مختلف دمای 28، دمای 40 و 60 درجه سانتی گراد بر میزان ظرفیت جذب فلزات مورد نظر مشخص شد که با افزایش دما، ظرفیت جذب افزایش یافته است که این موضوع نشان دهنده گرماگیر بودن فرایند جذب توسط جاذب نانوساختار می باشد. متغیرهای ترمودینامیکی مانند تغییرات انرژی آزاد گیبس، آنتالپی و آنتروپی نیز محاسبه شد؛ انرژی آزاد گیبس با دما افزایش یافته که نشان از خود به خودی بودن فرایند جذب و مطلوبیت این فرایند در دماهای بالا دارد. در بررسی ایزوترم های تعادلی، مدل لانگمویر تطابق زیادی با داده های تجربی داشت. ظرفیت جذب بیشینه نیز توسط ایزوترم لانگمویر محاسبه شد.

کلیدواژه ها:

فاضلاب ، نانوچارچوب آلی-فلزی ، آموکسی سیلین ، آب های سطحی