اثربخشی آموزش مثبت نگری بر نگرش مثبت و صمیمیت اجتماعی و سوگیری قضاوت در دختران مجرد

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مثبت نگری بر نگرش مثبت و صمیمیت اجتماعی و سوگیری قضاوت در دختران مجردمی باشد. طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی (پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل) است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دختران مجرد هستند که به موسسه زبان سفیر در شهرستان ساری در سال 1396 مراجعه میکنند که شامل 120 نفرمیباشند. از بین این افراد با توجه به ملاک های پذیرش که از جمله محدوده سنی 20 - 35 سال و مجرد بودن میباشند، نمونهموردنظر بصورت تصادفی انتخاب شد. از طریق نمونه گیری در دسترس 30 نفر به عنوان آزمودنی انتخاب شده و با گمارش تصادفی15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه حالت های روانشناختیمثبت ، پرسشنامه صمیمیت اجتماعی میلر و پرسشنامه احتمال پیامد و هزینه پیامد برای سنجش متغیر سوگیری قضاوت بود.پس از اجرای پیشآزمون گروه آزمایش به مدت 6 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش مثبت نگری قرار گرفت و گروه کنترل هیچمداخله ای دریافت نکرد. پس از آن آزمون بر روی هردو گروه اجرا شد. روش تجزیه و تحلیل آماری شامل آمار توصیفی (میانگین،انحراف معیار و ...) و آمار استنباطی شامل تحلیل کوواریانس بود که با استفاده از نرم افزار spss22 مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج پژوهش نشان داد که بین نمرات در دو گروه آزمایش و کنترل در مرحله پسآزمون تفاوت معناداری وجود داشتهاست. با توجه به نتایج پژوهش میتوان نتیجه گرفت که مثبت نگری بر افزایش نگرش مثبت و صمیمیت اجتماعی و کاهشسوگیری قضاوت در دختران مجرد موثر است.

کلیدواژه ها:

مثبت نگری ، نگرش مثبت ، صمیمیت اجتماعی ، سوگیری قضاوت