بررسی سیستم سازه معلق در ساختمان بلند مرتبه جهت طراحی بر اساس مفهوم منطقه گرایی

پدیده بلندمرتبه سازی، که شهرهای امروز جهان به ویژه شهرهای بزرگ با آن مواجه هستند، نماد و سمبل معماری مدرن است که به علت رشد روز افزون جمعیت و پاسخ گویی به کمبود و گرانی زمین و مشکلات توسعه افقی شهرها رواج یافته است. متاسفانه اکثر برج هایی که تا کنون در سطح دنیا ساخته شده اند، با الهام گرفتن از سبک بین الملل، ساختمان هایی فاقد هویت تاریخی و فرهنگی و اقلیمی و به طور کلی غیر انسانی هستند که با تکیه بر تکنولوژی، استاندارد سازی و استفاده از طراحی های مدولار، حس مکان و هویت از آن ها گرفته شده است. از طرفی به نظر کریس ابل و بسیاری از نظریه پردازن، راه حل این بی هویتی در منظقه گرایی است، که خود آن بر پایه فن آوری واقعی مدرن بوده؛ بر این اساس با توجه مناسب به خود تکنولوژی می توان به شرایط پیچیده انسانی پاسخ داد. ابتدا این مقاله به مفهوم و تاریخچه منطقه گرایی پرداخته و درادامه به بررسی سیستم سازه ای معلق در ساختمان های بلند مرتبه از بعد سازه و معماری پرداخته و نتیجه این سیستم را حذف ستون در طبقه همکف و دید و منظر پیوسته در تراز زمین یافته است. پرسش اصلی و هدف نهایی آن است که آیا می توان سیستم سازه ای معلق را روشی مناسب جهت رویکرد منطقه گرایی در طراحی ساختمان بلند معرفی کرد در این راه با استفاده از مطالعه کتابخانه ای، با راهبرد تحلیلی - محتوایی به بررسی مسیله پرداخته. براساس نتایج این پژوهش استفاده از این سیستم را پاسخی مناسب جهت رویکرد منطقه گرایی، با توجه به پیوستگی بافت در تراز همکف و در نتیجه پاسخ مناسب به معضل بی فرهنگی و هویتی در ساختمان های بلند مرتبه، معرفی می کند.

کلیدواژه ها:

ساختمان بلند مرتبه ، سیستم سازه ای معلق ، منطقه گرایی ، بحران هویت و فرهنگ