واژه ها و ترکیب ها در دیوان ناصر خسرو قبادیانی

ناصرخسرو به عنوان متکلم، فیلسوف و عالم به علوم مختلف، از جمله کسانی است که دنباله سبک سامانی را پیش گرفته و اشعارش به تمام معنی یادآور سخن شاعران اواخر قرن چهارم است و از این لحاظ، متعلق به دوره دوم تاریخ ادبیات فارسی از میانه قرن پنجم تا اوایل قرن هفتم به شمار می آید. ارزش ادبی و فکری کار ناصرخسرو و سهم بزرگ او در افزایش ظرفیت زبانی در طول تاریخ ادب فارسی حقیقتی است که پنهان مانده است. ناصرخسرو از نظر واژه سازی، افزودن معانی جدید به واژه ها و مخصوصا ترکیب سازی، دینی بر زبان فارسی دارد که هرگز مورد توجه قرار نگرفته است. این نوشتار، خلاقیت و پویایی زبان در شعر ناصرخسرو را نشان می دهد و سعی بر آن دارد تا راه گشای یافتن واژه های اصیلی باشد که کاربرد آن به غنای زبان امروز کمک می کند.

کلیدواژه ها:

ناصرخسرو ، شعر قرن پنجم ، زبان فارسی ، استخدام واژه ها