امکان سنجی کاربست رویکرد نوزایی در ساماندهی محله سرشور شهر مشهد

امروزه وسعت زیاد بافت های فرسوده و قدیمی و ناکارآمد بودن آنها سبب عدم پایداری در برابر سوانح و مخاطرات طبیعی از یک سو و نارسایی های کالبدی، عملکردی، اقتصادی - اجتماعی و محیطی از طرف دیگر است که نیازمند شناسایی دقیق و مداخله آگاهانه جهت رفع معضلات آنها می باشد. رویکردهای مرمت و بهسازی شهری خود از بازسازی، باززنده سازی، نوسازی و توسعه مجدد به بازآفرینی و نوزایی شهری تکامل یافته است. نوزایی شهری رویکردی جامع و یکپارچه نگری است که در کنار توجه به کالبد بافت، عملکرد، وضعیت اجتماعی و اقتصادی و محیطی را مد نظر قرار داده و به ارایه راهکارهایی جهت رفع مشکلات در زمینه های مذکور می پردازد. امروزه ساکنان بافت های فرسوده از مشکلاتی بیش از مشکلات کالبدی و نفوذناپذیری رنج می برند. توجه به نیازهای امروزی افراد در بافت های فرسوده و تامین خدمات مورد نیازآنها از نکات اساسی است که نیازمند توجه و همکاری نهادهای مسیول می باشد.. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی، به بررسی و امکان سنجی فرایند نوزایی در بافت های فرسوده شهر مشهد )محله سرشور(، با توجه به تجارب جهانی و گرایش های نوین شهرسازی می پردازد. نتایج این بررسی نشان می دهد رویکرد نوزایی در محله سرشور به جای نگرش صرفا کالبدی، نیازمند نگرشی همه جانبه و متقابل در زمینه های کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است تا بتواند نیازهای امروزی این محله را تامین و به حفظ جمعیت کمک نماید.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، رویکرد نوزایی شهری ، بازآفرینی ، محله سرشور