مروری بر روش های تهیه داربست سه بعدی پوست در مهندسی بافت

مهندسی بافت بر سه رکن اصلی سلول، داربست و فاکتورهای رشد استوار است. هدف اصلی استفاده از داربستها بازسازی مجدد بافتهای بدن است. هر بافت ویژگیهای بیولوژیکی و نیز فیزیکی مانند اندازه و شکل خاص خود را دارد. داربست شبیه سازی ماتریکس خارج سلولی در بافت زنده در داخل بدن است که به سلول های کاشت شده اجازه داده میشود روی میکرومحیط اطراف خود تاثیر بگذارند. هدف اصلی این مطالعه، تهیه ماتریکس درمی سلول زدایی شده پوست انسان به کمک روش های مختلف بیوشیمیایی می باشد. در این مطالعه از ده روش مختلف بیوشیمیایی برای تهیه داربست پوست انسان استفاده شد و نتایج جهت تعیین روش برتر مقایسه گردید. در این روش ها از Triton X100 و EDTA و غلظت های مختلف Nacl جهت اپیدرم زدایی و از HEPS و EDTA و غلظت های مختلف SDS در زمان های متفاوت جهت آسلولار کردن پوست و برای شستشو از Triton X100 و EDTA و PBS استفاده شد. جهت مقایسه انواع پوست از نمونه ها اسلاید پاتولوژی تهیه شد و به روش H&E رنگ آمیزی گردید. نتیجه این بود که حضور Triton X100 و EDTA اثر بسزایی در اپیدرم زدایی دارد ضمن اینکه هرچه غلظت SDS بیشتر باشد آسلولار کردن بهتر انجام می گردد. حضور Triton X100 و EDTA در مرحله شستشو به تهیه داربست بهتر کمک می کند. البته می توان تنها با استفاده از Nacl )اپیدرم زدایی(، SDS )آسلولار کردن( و PBS )شستشو( یک داربست پوستی مناسب و مقرون به صرفه به دست آورد. به طور کلی، داربست ها دارای مزایا و محدودیتهایی هستند و در حال حاضر استفاده از داربستها به طور چشمگیری در حال افزایش است و باعث تسهیل در طب ترمیمی و مهندسی بافت شده است.

کلیدواژه ها:

داربست های مهندسی بافت ، ماتریکس درمی فاقد سلول ، پوست