سنجش و اولویت بندی توسعه شهری با توجه به شاخص های پایداری (مطالعه موردی: شهرهای استان سیستان و بلوچستان)

در حقیقت مطرح شدن توسعه پایدار به عنوان شعار اصلی هزاره سوم نیز ناشی از تاثیرات شهرها بر گستره زیست کره و ابعاد مختلف زندگی انسانی است. بدون شک، بحث از پایداری و توسعه پایدار بدون توجه به شهرها و شهرنشینی بی معنا خواهد بود. شهر ها به عنوان عامل اصلی ایجاد کننده ناپایداری در جهان به شمار می روند و در واقع، پایداری شهری و پایداری جهانی هر دو مفهومی واحد هستند. لذا هدف از پژوهش حاضر، بررسی سنجش و اولویت بندی توسعه شهری با توجه به شاخص های پایداری در شهر های استان سیستان و بلوچستان می باشد. روش تحقیق این تحقیق، تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و میدانی می باشد. جهت تجزیه و تحلیل یافته های به دست آمده از مدل موریس دیویس استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد، شهر های نیکشهر، سیب و سوران، فنوج، مهرستان، زهک و هامون و هیرمند در گروه اول از ناپایداری و یا پایداری کم برخوردارند. و شهرهای سراوان، کنارک، زابل، زاهدان، چابهار، قصر قند، خاش، دلگان، ایرانشهر و میرجاوه در گروه دوم یا همان پایداری متوسط برخوردار هستند

کلیدواژه ها:

توسعه ، توسعه شهری ، پایداری ، شهرهای استان سیستان و بلوچستان