مقایسه سطح فعالیت بدنی بین بیماران مولتیپل اسکلروزیس با شدت های مختلف بیماری

امروزه افزایش شیوع بیماری های مزمن در سطح جهان بر اهمیت توجه به موضوعاتی چون کیفیت زندگی، هزینه های بهداشت و درمان و کمبود نیروی انسانی به منظور پاسخ در حوزه تقاضاهای موجود به خدمات بهداشتی و درمانی افزوده است[4]و.[6] برخی از این بیماری های مزمن باعث ضعف و کاهش توده عضلانی می شوند. یکی از این بیماری های مزمن که شیوع بالایی در ایران و جهان دارد مولتیپل اسکلروزیس است که یک بیماری عصبی پیشرونده واغلب ناتوان کننده و با علت ناشناخته است که سیستم اعصاب مرکزی یعنی مغز و نخاع را درگیر می کند.[4] همچنین، اختلالاتی از جمله اختلالات حرکتی از قبیل خشکی عضلات، ضعف، کاهش قدرت عضله و سفتی اندام ها و اختلال در راه رفتن یا لرزش، اختلالات روده و مثانه مثل ناتوانی جنسی و درد حاد مثل درد پشت چشم یا درد در اندام ها یا در کمر به وجود می آیند.[7 ]مشکل اصلی در بیماران MS، ضعف و محدودیت در حرکت می باشد. این موضوع از طرفی به دلیل درگیری قسمت های حرکتی در مغز و نخاع و از طرف دیگر به دلیل کم تحرکی بیمار ناشی از کاهش توده عضلانی می باشد.[3] عواملی چون محدودیت در حرکات، بی حوصلگی، افسردگی و ترس از افتادن موجب محدودیت مشارکت بیماران MS در فعالیت های بدنی است. کم تحرکی باعث کوتاهی و ضعف عضلات، یبوست و زخم بستر می شود.[2] و انجام فعالیت های بدنی ویژه نقش مهمی در فعالیت های روزمره زندگی، سلامت روانی، روابط اجتماعی و خوداتکایی بیماران MS دارد .[2]دورس تاین وهمکاران به این نتیجه رسیدند که تمرینات ورزشی می تواند آمادگی جسمانی ، قدرت ،استقامت، تحمل خستگی و انعطاف پذیری را در بیماران MS بهبود ببخشد.[5] مطالعه اسدی ذاکر و همکاران نشان داد که ورزش، سرعت راه رفتن بیماران مبتلا به MS را افزایش و میزان خستگی آنان را کاهش می دهد.[1] با توجه به پیامدهای منفی حرکتی و همچنین مخارج دارویی درمان این بیماری، به نظر می رسد ورزش و فعالیت بدنی یکی از شیوه های موثر، ارزان و بدون عوارض جانبی در بهبود این بیماران باشد، پس بجاست که پژوهش های متعدد و گسترده در ارتباط فعالیت بدنی با بهبود بیماران MS انجام شود.