اثر بخشی آموزش مهارت خودآگاهی بر سازگاری اجتماعی در ورزشکاران حرفه ای

پژوهش حاضر با هدف اثر بخشی آموزش مهارت خودآگاهی بر سازگاری اجتماعی در ورزشکاران حرفه ای تدوین شده است. روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و دارای گروه آزمایش است. جامعه آماری تحقیق را کلیه ورزشکاران حرفه ای حاضر در اردوهای ملی و آکادمی ملی المپیک تشکیل می دهند. نمونه آماری به طور در دسترس و به شکل مطالعه موردی 3 انتخاب و با توجه به دیدگاه متخصصان امر 25 نفر در نظر گرفته شدند. در این پژوهش برای جمع آوری داده های پژوهش علاوه بر آموزش مهارت خودآگاهی(به شکل گروهی در مدت زمان 2 ماه ، بصورت یکبار در هفته در 6 جلسه 35 دقیقه ای) از پرسشنامه افسردگی بک (BDI) و پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل((1961 استفاده شده است. روایی صوری و محتویی آن توسط اساتید و پایایی آن از طریق ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه افسردگی بک 0.74 و برای پرسشنامه سازگاری بل 0.82 به دست آمد. در راستای تحلیل دادههای علاوه بر آزمون توصیفی از آزمون استنباطی (مدلهای آماری شاپیرو، آزمون u من ویتنی و آزمون t مستقل) با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 به عمل آمد. بر اساس آزمون t مستقل آموزش مهارت خودآگاهی برمیزان سازگاریاجتماعی ورزشکاران-حرفه ایتاثیر دارد. نتایج آزمونت یو من ویتنی نشان داد آموزش مهارت خود آگاهی برمیزان مولفه ی سازگاری درخانه، سازگاری بهداشتی و سازگاری اجتماعی ورزشکاران حرفه ای تاثیر ندارد اما نتایج آزمون t مستقل نشان داد آموزش مهارت خودآگاهی برمیزان-مولفه ی سازگاری عاطفی و سازگاری تحصیلی/شغلی ورزشکاران حرفه ای تاثیردارد

کلیدواژه ها:

خودآگاهی ، سازگاری اجتماعی ، ورزشکاران