چهارچوبی برای ارزیابی شرکای بالقوه تجاری در توسعه یک اتحاد استراتژیک

طبق تعریف ، اتحاد استراتژیک نوعی همکاری بین دو یا چند شرکت مستقل به منظور انجام یک پروژه یا فعالیت ویژه (و یا به کارگیری قابلیت ها و مهارت های لازم توافق شده از سوی طرفیت شراکت) می باشد. این نوع از همکاری یکی از سریع ترین روش ها در رشد و توسعه شرکت ها به حساب می آید که طی ان شرکت ها می توانند به بازارها، محصولات، مهارتها، و توانمندی ها و یا فرصت های جدیدی دست یابند که دستیابی به آنها به تنهایی برای انها مقدور نیست و یا درصورت مقدور بودن مستلزم صرف هزینه های گزاف و غیرقابل توجیه می باشد. علاوه بر این، حضور در یک فعالیت مشترک برای شرکا این مزیت را در پی دارد که ریسک انجام فعالیت جدید و فشارهای ناشی از رقابت برای هر یک از آنان کاهش می یابد. فرایند شکل گیری اتحاد استراتژیک برای سازمانها شامل چهار مرحله تبیین استراتژیک به اتحاد، مذاکره و انتخاب شریک (های) مناسب، تعیین نوع و ساختار اتحاد، و مدیریت و رهبری اتحاد اتحادهای استراتژیک می باشد (Mockler,1999) تعیین شریک یا متحد تجاری مهمترین گام در فرآیند توسعه یک اتحاد است و عمده دلیل گزارش شده شکست اتحادها عدم انتخاب شریک مناسب است(Kale,Dyer,and Singh,2001). حوزه تمرکز مقاله بر همین مساله یعنی انتخاب شریک تجاری مناسب می باشد. در مقاله ارائه شده ضمن بیان مفهوم اتحاد استراتژیک، براساس دلایل موفقیت و عدم موفقیت اتحادها، چارچوبی برای ارزیابی و انتخاب شریک تجاری پیشنهاد می گردد.

کلیدواژه ها:

اتحاد استراتژیک ، همکاری استراتژیک ، شریک تجاری