شاخص شناسی فرسودگی بافت های شهری(مطالعه موردی: منطقه 3 شهر اصفهان)

امروزه یکی از چالشهای شهرسازی معاصر ایران، مقوله بافتهای فرسوده شهری و شناسایی شاخصهای این بافتهاست. منطقه 3 شهر اصفهان، بافت تاریخی با مساحت 299/06 هکتار بافت فرسوده، به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شده است. هدف از انجام پژوهش، تعیین اولویتهای ساماندهی محله های فرسوده بر مبنای شاخصهای فرسودگی است. روش پژوهش توصیفی تحلیلی است و در فرآیند تحلیل از مدل فرآیند تحلیل سلسله مراتبی (AHP)بهره گرفته شده است. در راستای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه (با استفاده از روش نمونه گیری احتمالی ساده، 262 پرسشنامه در سطح 8 محله به صورت منظم (سیستماتیک) توزیع شده اند)، نقشه و برداشت میدانی استفاده شده است. شش معیار و 24 شاخص به عنوان شاخصهای اثرگذار در فرآیند فرسودگی معرفی و ارزیابی شد. نتایج حاکی از آن بود که معیار کالبدی، ساختمانی، زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی و خدماتی به ترتیب بیشترین تاثیر را در فرسودگی بافت محلهها داشته اند. به علاوه محله های جویباره، شهشهان، سنبلستان، امامزادهاسماعیل، سرچشمه، نقش جهان، سرتاوه و احمدآباد به ترتیب رتبه یک تا هشت را از نظر میزان فرسودگی کسب کرده اند و اولویت شیوه مداخله هر محله بیان شده است.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، شاخص فرسودگی ، ساماندهی ، شهر اصفهان