بررسی ویژگی های واژگانی غزلیات سعدی

در این پژوهش، برای بررسی سبک واژگانی غزلیات سعدی به مفهوم سبک دوره و سبک شخصی نظر داشتهایم؛ یعنی هم مختصات و ویژگیهای سبک دورهای غزلیات سعدی که در محدوده سبک عراقی قرار میگیرد را بررسی کردهایم و هم سبک شخصی غزلیات سعدی را در نظر گرفته ایم، سپس به تجزیه و تحلیل سبکشناسانه شکل صوری زبان غزلیات سعدی در سطح لغوی که دارای بسامد فراوان و یا به عبارتی برجستگی بیشتری دارند پرداختهایم. غزلیات سعدی که اوج غزل عاشقانه فارسی محسوب میشود، به لحاظ زمانی مربوط به قرن هفتم و سبک عراقی است؛ از نظر زبانی نیز دارای مختصات زبانی سبک خراسانی و سبک عراقی )بینابین( است. دلیل این امر آن است که غزلیات سعدی در قرن هفتم که آغاز تغییر زبان است، سروده شده است. این در حالی است که از یک سو بعضی از مختصات زبانی سبک خراسانی با تغییر بسامد هنوز رایج بوده و از سوی دیگر نیز بعضی از ویژگیهای جدید که قبلا وجود نداشته اند یا بسامد کمی داشته اند به تدریج به وجود آمده و رایج شدند.

کلیدواژه ها:

سعدی ، غزلیات ، سبک شخصی ، سبک زبانی – سطح لغوی