بررسی اصول معماری صفوی و مکتب اصفهان

حکومت صفویه به عنوان یکی از مهمترین حکومت های ایران بعد از اسلام به جهت نوع نگرشی که از آن برخاست و طولانی بودن زمان حکومت این سلسله ، هم زمان شد با سه حکومت مقتدر همسایه چون ازبکان، گورکانیان و عثمانیان و کشاکش و درگیری های آنان و همچنین شروع عصر سلطه گری در عرصه بین المللی از اهمیت بسزای در تاریخ ایران برخوردار است. از ویژگی های مهم دوره ی صفوی معماری این دوره می باشد که علاوه بر استحکام و زیبا بودن فرم، احساس زیبایی خیره کننده ای در بیننده ایجاد می کند.هدف از این پژوهش که به صورت توصیفی تحلیلی و با روش کتابخانه ایی به نگارش در آمده، سعی شده است که به بررسی هویت و تاریخ سلسله صفوی، معماری این دوره و مکتب اصفهان پرداخته شود. دولت صفویه، با حکومت واحد و منسجم خود باعث شد تا اکثر هنر ها رونق گرفته و آثار فراوانی در تمامی زمینه های هنری انجام پذیرد.دوره ی حکومت شاه عباس را عصر طلایی معماری مکتب اصفهانی می دانند. معماری مکتب اصفهان تزیینی ترین سبک معماری ایرانی محسوب می شود و از ویژگی های آن پلان مستطیل شکل و چند ضلعی ساده، پلان ایوانی، مصالح مرغوب و بادوام هستند و در تزیینات بناها از کاشی خشتی، کاشی هفت رنگ، مقرنس کاری، یزدی بندی، کاربندی یا رسمی بندی استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

صفویه ، شاه عباس ، معماری ، مکتب اصفهان