عامل ارتباط محل سکونت عادی در قواعد حل تعارض اتحادیه اروپا و ایران

محل سکونت عادی در مقررات اتحادیه ی اروپا یک عامل ارتباط مهم در تعارض دادگاهها و تعارض قوانین به ویژه در مسایل احوال شخصیه است. آیین نامه های اتحادیه اروپا که بهطور مستقیم و بدون نیاز به تصویب مراجع داخلی کشورها لازم الاجرا است، بهطور مکرر از این عامل ارتباط بهره برده و آن را جایگزین عوامل ارتباط سنتی ازجمله اقامتگاه در کشورهای کامنلا و تابعیت در کشورهای رومی ژرمنی قرار داده است. پذیرش عامل عینی سکونت بهجای اقامتگاه، قابلیت پیشبینی در روابط بین المللی را افزایش میدهد. درعین حال با تمرکز بر رابطه نزدیک میان اشخاص و قانون قابل اعمال موجب ایجاد انعطاف در قواعد حل تعارض میشود و برخلاف تابعیت از اعمال مطلق قانون یک کشور معین جلوگیری مینماید. به علاوه دادگاه با اعمال ضابطه محل سکونت عادی غالبا به اعمال قواعد مادی قانون مقر دادگاه هدایت میشود و از مشکلات استناد و انبات قانون خارجی رهایی مییابد

کلیدواژه ها:

سکونت عادی ، قابلیت پیشبینی ، انعطافپذیری ، رابطه نزدیک ، احوال شخصیه