تاثیر معماری فضای درمانی بر بیماران اوتیسم، مطالعه موردی شهرهای نوشهر و چالوس

درخودماندگی یک اختلال رشدی مغزی است که به وسیله آسیب در تقابلات (مداخلات) اجتماعی و ارتباط و همچنین رفتارهای تکراری و ویژه تقسیم بندی می شود، هدف از اجرای این پژوهش نمایش تاثیرگذاری واثر بخشی معماری فضای درمانی بربهبود بیماران اوتیسم بوده است جامعه آماری این پژوهش کل فضای درمانی می باشد که اقدام به درمان این بیماران می پردازند. نمونه آماری این پژوهش 12 نفر از بیماران اوتیسمی بهزیستی نوشهر وچالوس بودند که با توجه به اینکه امکان پرسش مستقیم از این بیماران نبود بنابراین ازآن ها خواسته شد که با کشیدن طرح منظور خود را برسانند در ضمن از پرسنل وهمراهان این بیماران که بیشتر والدین آنان بودند سوالاتی پرسیده شد. نتایح این تحقیق نشان دادبکار بردن رنگ قرمزدر فضای درمانی تاثیرمثبتی دراین بیماران داشته وسبب بالا رفتن حس آرامش وعلاقه مندی می شود. رنگ های زرد، آبی، سبز، نارنجی کمترین علاقه مندی را داشته است. درضمن به مانند فضاهای اموزشی به کارگیری نور فلورسنت ونورهای خیره کننده توصیه نشده واستفاده از نور طبیعی وپنجره به مراتب بیشتر موثراست.

کلیدواژه ها:

فضای درمانی ، معماری ، اوتیسم ، نوشهر و چالوس ، نور در طراحی