ردپای شعر در معماری و تعاملات و مشابهات آن ها با هم

شعر هنری است کاملا واضح در جهانی مشترک با معماری.شعر جاودانگی یافتن استنباط احساس انسانی است،در لحظه ای گذرا، در جامه واژه ها، و حال معماری هنر خلق فضاست، بیان هوشمندانه در خلق فضاست. نگاهی به گذشتهآنها این موضوع را روشن تر می سازد، زیرا در کشور کهنسالی چون ایران که دارای قدمتی بسیار است وجود افراد بزرگ درآن امری طبیعی به شمار می رود. در زمینه علوم ادبیات می توان به بزرگانی چون فردوسی،سعدی،حافظ و... را که اینسرزمین در طی ادوار مختلف در خود جای داده است اشاره کنیم و همینطور استفاده از اشعار شاعران در بناهایی و از آنمهم تر آرامگاه های شاعران نیز خود به خوبی گواه این مطلب است، بگونه ای که باعث عجین شدن معماری و شعر شدهاست. بنابراین وجود این دو هنر درکنار هم طبیعتا محصولات جالب توجهی را پدید می آورد. این تحقیق ضمن بررسیوجوه مشترک این دو هنر با مفهوم شعرگونه به رابطه عمیق شعر و معماری می پردازد. هدف از تحقیق حاضر تجلی جایگاهشعر در معماری و به دست آوردن اشتراکاتی بین این دو می باشد.سوال تحقیق حاضر این است که کالبد و فضای معماری چگونه می تواند تحت تاثیر ساختار و فضای شعر قرار گیرد و این فرضیه مبنای کار قرار گرفته است که توجه به برخی از تعاریف در ساختارهای شعر مانند آشنایی زدایی،بیان شاعران،ابهام در معنی، پیچدگی ساختاری، فضاسازی شاعرانه و...ساختار کالبدی و فضای معماری را به شعر نزدیک می کند. روش تحقیق به روش پیمایشی و با استفاده از منابع اسنادی، کتابخانه ای است. در نهایت رسیدن به ردپای شعر در معماری و بیان کردن تعاملات و مشابهات آنها با همارایه گردد.

کلیدواژه ها:

کالبد و فضای معماری ، شعر ، معماری ، تعاملات شعر و معماری