ردپای شعر در معماری و ارتباط آنها باهم

شعر هنری کاملا واضح در جهانی مشترک با معماری است، شعر جاودانگی یافتن استنباط احساس انسانی است، در لحظه ای گذرا، در جامه واژه ها، و حال معماری هنر خلق فضاست، بیان هوشمندانه در خلق فضاست. نگاهی به گذشته آنها این موضوع را روشن تر می سازد، زیرا در کشور کهنسالی چون ایران که دارای قدمتی بسیار است وجود افراد بزرگ در آن امری طبیعی به شمار می رود، در زمینه علوم ادبیات می توان به بزرگانی چون فردوسی،سعدی،حافظ و... را که این سرزمین در طی ادوار مختلف در خود جای داده است اشاره کنیم و همینطور استفاده از اشعار شاعران در بناهایی و از آن مهم تر آرامگاه های شاعران نیز خود به خوبی گواه این مطلب است، بگونه ای که باعث عجین شدن معماری و شعر شده است، بنابراین وجود این دو هنر درکنار هم طبیعتا محصولات جالب توجهی را پدید می آورد، مقاله حاظر ضمن بررسی وجوه مشترک این دو هنر با مفهوم شعرگونه به رابطه عمیق شعر و معماری می پردازد. شعرا در تمامی ادوار زیباترین و پرمایه ترین احساسات انسانی را در قالب کلام موزون و آهنگین خویش انعکاس می دادند و از سرچشمه غنی معارف بشری برای خلق موسیقی مکتوب سود جسته و گفتگویی بی زمان را در سناریوی تاریخ رقم زده اند . شعر واقعیت را به تجرید می کشد و معماری از تجریدها به سمت واقعیت حرکت می کند و یک احساس متعالی را از پس خطوط به یک فضای ملموس مبدل می سازد همانگونه که افراد گوناگون می توانند برداشت های متفاوتی از شعر یکسانی داشته باشند. مخاطبان یک اثر معماری هم می تواننداحساسات متفاوتی را دریک فضای عینی تجربه کنند ؛ در واقع همانگونه که سراینده ابیات, سعی در به اشتراک گذارندن مفاهیمی با خوانندگان خویش دارد ولی هربار که شعری خوانده می شود در واقع شعر جدیدی سروده می شود ، موفقیت معماران هم (اگر موفقیت را عامه پسند بودن یک اثر بدانیم ) صرفاً به میزان پختگی خطوط طراحی وابسته نیست بلکه هر مخاطب معماری به تنهایی شاعر فضایی نو است. قافیه و ردیف در شعر ، فضای حرکات موزون خطوطی است که آهنگ زیستن را زمزمه کنند.

کلیدواژه ها:

شعر ، معماری ، خلاقیت طرح ، سکون ، جاودانگی