نقش معماری بومی در پایداری اکوسیستم های طبیعی (مطالعه امکان سنجی برای طرح مجموعه اکوتوریستی پژوهشی تالاب هشیلان کرمانشاه)

اکوتوریسم، گرایش نسبتا تازهای در صنعت گردشگری است که فعالیت های فراغتی انسان را عمدتا در طبیعت امکان پذیر می سازد و بر جاذبه هاییاستوار است که محیط طبیعی در اختیار گردشگر قرار می دهد. بهره گیری از محیط های طبیعی برای گردشگری نیازمند امکانات، شرایط مناسب وهمچنین مستلزم حفاظت از منابع طبیعی است. شهر کرمانشاه در غرب کشور و در یک محیط بکر، به خصوص از لحاظ جاذبه های طبیعی قرار داردو تالاب هشیلان یکی از این جاذبه هاست که میتواند با مدیریت و برنامه ریزی علمی صحیح به یک قطب گردشگری مهم تبدیل شود. فرضنویسندگان بر این است که چنانچه در کنار برنامهریزی دقیق و رسیدگی های مکرر، یک مجموعه توریستی- تحقیقاتی به سبک و سیاق معماری بومی، که برخاسته از ویژگی های کالبدی و اکوسیستم منطقه است، پیرامون این تالاب احداث شود، می تواند راهحل مناسبی برای ارتقای اکوتوریسمو جذب گردشگر در این منطقه باشد که خود منجر به حفظ و شناساندن این اکوسیستم طبیعی و رونق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی برای جامعهمیزبان خواهد شد. در پژوهش حاضر از روش توصیفی تحلیلی و بر پایه مطالعات کتابخانه ای (اسنادی) و رجوع به کتب، مقالات و سایت های اینترنتی برای تدوین مبانی و چارچوب نظری پژوهش استفاده شده است و جمع آوری اطلاعات از طریق مطالعه میدانی و مشاهده مستقیم وهمچنین مراجعه به سازمان های ذیربط صورت گرفته است. نتایج این پژوهش به معماران، برنامهریزان و مدیران گردشگری، امکانات ومحدودیت های ایجاد یک مجموعه ی اکوتوریستی پژوهشی مطابق با اهداف اکوتوریسم پیرامون این تالاب را در راستای ارتقای صنعت گردشگری در عین حفظ و صیانت از اکوسیستم طبیعی به روشی ساختارمند نمایش خواهد داد.

کلیدواژه ها:

اکوتوریسم ، معماری بومی ، تالاب هشیلان کرمانشاه