بررسی روش های معرفی شده ی آماده سازی موضع پیش از جراحی، مروری بر مقالات پزشکی و دامپزشکی

مقدمه: یکی از مشکلات اصلی جراحیها، عفونتهای بعد از عمل هستند که باعث به تعویق افتادن روند التیامی زخم جراحی میگردند. باکتریهای سطح پوست منبع عمدهی این عفونتها محسوب میشوند. عفونت زخم، ارتباط مستقیمی با مهارت جراح و آلودگی موضع جراحی دارد. به منظور رفع آلودگی و کاهش احتمال عفونت از روش های آماده سازی موضع جراحیاستفاده می شود. شیوهیهای آمادهسازی پیش از عمل موضع جراحی و محلولهای مورد استفاده در هر یک از ارکان اصلی کاهش عفونت و مشکلات بعد از جراحی به شمار میآیند. آماده سازی 3 مرحله ای به روش معمول توسط محلول پوویدونآیداین اسکراب و رنگ آمیزی بتادین 10 %قادر به کاهش بار میکروبی و احتمال عفونت می باشد اما احتمال بروز واکنش های پوستی وجود دارد. در مطالعه حاضر با بررسی روش های معرفی شده و محلول های مورد استفاده در آماده سازی موضعجراحی به مقایسه انواع آن و تاثیرات آن ها پرداخته شده است. روش کار: در مطالعه حاضر با بررسی روش های معرفی شده و محلول های مورد استفاده در آماده سازی موضع جراحی به مقایسه انواع آن، و تاثیرات آن ها پرداخته شده است. اما با بررسی منابع متعدد روش های دیگری نیز معرفی گردیده است کهدر ادامه به بررسی آن ها می پردازیم: طی گزارش گیبسون و همکاران، آمادهسازی 2 مرحلهای توسط پوویدون آیداین و ایزوپروپیل الکل 70 %بسیار موثرتر از 2 مرحله اسکراب توسط پوویدون آیداین است. در روش معمول چند مرحلهای، در انتهایآمادهسازی محلول پوویدون آیداین بر روی موضع اسپری و یا رنگآمیزی می شود، که گزارشات موید تاثیر مناسب این روش بر کاهش بار میکروبی موضع است. یکی دیگر از روشهای پیشنهادی آمادهسازی موضع جراحی استفاده از درپهای چسبی بر روی موضع جراحی است، که هم در مطالعات پزشکی و هم در مطالعات دامپزشکی تاثیرات کمتر و حتی افزایش بار میکروبی موضع و ایجاد عفونت پس از جراحی گزارش شده است. یکی دیگر از روشهایی که اخیرا معرفی شده، استفادهی یک مرحلهای از محلولهایی با پایهی الکلی است. این روش که کلوراپرپ نام دارد توسط یک اپلیکاتوراستریل عمل میکند. روش استفاده از این اپلیکاتور به این صورت است که، از مرکز شروع و به سمت حاشیه ختم میشود و محلول 2 الی 3 دقیقه بر روی موضع باقی میماند. نتایج مطالعات نشانگر تاثیر بسیار قوی کلوراپرپ نسبت به روشهای معمول است.بحث و نتیجه گیری: مطالعات بیانگر نتایج متناقضی از استحکام و قدرت زخم تحت تاثیر پوویدون آیداین است. اما اکثریت مطالعات صورت گرفته بیانگر، کاهش قدرت زخم و به تعویق افتادن روند التیام هستند. غلظت 1 %این محلول قادر است روندالتیام را بالای 30 روز افزایش دهد. اما در پژوهش دیگری که سانچز و همکاران بر روی تاثیر محلولهای ضدعفونی کننده بر روی التیام زخم سگ انجام دادند، تعویق روند التیام دیده نشد، و علت این گونه بیان شد که مهاجرت فیبروبلاست به زخم ارتباط بسیار نزدیکی با تشکیل اندوتلیال عروق جدید (عروق زایی) زخم دارد. این عروق، مواد مغذی لازم برای سلولهایدرگیر روند التیام را فراهم می کند و از طرفی مواد زاید سلولها را حذف می کند. محیط فیزیولوژیک زخمها با محیطهای آزمایشگاهی کشت سلولی بسیار متفاوت است. فیبروبلاست در محیط رشد آزمایشگاهی وابسته به مواد مغذی این محیطهامی باشد و حذف مواد زاید و باقیماندهی بافتی فقط زمانی صورت میگیرد که محیط از حالت آزمایشگاهی تغییر کرده و به بدن موجود زنده وارد شود. با توجه بررسی و مطالعه منابع مربوط به آماده سازی موضع جراحی این گونه به نظر می رسد کهروش معمول آماده سازی که با کلیپ کردن مو و اسکراب الکل 3 مرحله ای و رنگ آمیزی با بتادین 10 %است، قادر به کاهش قابل قبول بار میکروبی موضع جراحی می باشد. اما لازم به ذکر است که روش های آماده سازی به وسیله محلول کلرهگزیدین در مقایسه با محلول پوویدون آیداین، واکنش های پوستی کمتر و سرعت ضد باکتریایی بیشتری را از خود نشان داده اند.

کلیدواژه ها:

روش آماده سازی ، التیام ، پوویدون آیداین