باز شناسی معماری بومی در نواحی گرم و مرطوب ایران

بناهای بومی در هر منطقه براساس شرایط اقلیمی، فرهنگی،محیطی، اجتماعی، اقتصادی، آداب ورسوم , تاریخی و حدا کثر آسایش کاربران شکل گرفته است. کشور پهناور ایران با مناطق آب هوایی مختلف دارای معماری ارزشمند متناسب با هر اقلیم می باشد. معماری بومی, به هر نوع معماری که به یک مکان خاص تعلق داشته باشد, گفته میشود.معماری سازگار با محیط زیست یا بومیاگرچه از گذشته با انسان همراه بوده است اما اکنون مجددا به عنوان رهاورد صنعت ساختمان به انسان عرضه میشود. ارزش یک فضای معماری در هر عصر و منطقه ای بستگی به مطابقت ساختمان با اقلیم خاص آن منطقه دارد. تفکر مدرن و مدرن گرایی درزندگی و ساز و کار جوامع از جمله در معماری باعث بی توجهی و نادیده گرفتن معماری غنی بومی و سنتی شد.اما پس از سال 1960 بعد ازظاهر شدن کمبودهای معماری مدرن و پدیدار گردیدن شک و تردیدهایی نسبت به این نوع معماری، مطالعات مربوطبه معماری بومی با دیدگاهی نو و در سطحی وسیعتر به وسیله محققین معماری مورد توجه قرار گرفت این نگرش نه تنها در کشورهای غربی بلکه متعاقب آن در کشورهای در حال توسعه و کشورهای اسلامی و کشورخودمان ایران نیز بروز پیدا کرد. .یکی ازهمین مناطق سواحل جنوبی کشوراست که جز نواحی گرم و مرطوب محسوب میشود و هوای گرم و طاقت فرسا توام با رطوبت بیش از حد و بارانهای موسمی و سیل آسا ، از ویژگی های بارز این منطقه است. در تحقیق حاضر، با توضیحاتی که درباره شرایطاقلیمی و ویژگیهای معماری بناهای منطقه گرم و مرطوب داده میشود سعی بر آن است که تصویری کلی از معماری بومی این منطقه ارایه گردد .این مقاله با روش تحقیق توصیفی – تحلیلی و با گردآوری اطلاعات به روش کتابخانه ای و میدانی به دنبالآشکار کردن خلاقیت های طراحی اقلیمی متناسب با شرایط بومی و اقلیمی منطقه گرم و مرطوب است

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، اقلیم گرم و مرطوب ، بادگیر ، شناشیل ، سلسله مراتب طراحی