بررسی رابطه اقلیم و معماری در شهر زاهدان

توجه به اهداف عمده ی طراحی اقلیمی در هر منطقه ی آب و هوایی و پیش بینی مواردی در جهت تحقق بخشیدن به این اهداف، موجب سازگاری و هماهنگی ساختمانها با شرایط اقلیمی و موجب صرفه جویی در مصرف انرژی و هویت یافتن معماری در هر اقلیم خواهد شد. در این مقاله سعی شده است آسایش یا عدم آسایش انسان بر اساس مدلها و شاخصهای آسایش دمایی ترموهیگرومتریک، ترجونگ و گیونی با استفاده از اطلاعات آماری ایستگاه هواشناسی سینوپتیک شهر زاهدان طی سالهای 1951-2010 ارزیابی شود. بنابراین با توجه به ویژگیهای اقلیمی منطقه ی مورد مطالعه، اعمال روشهای مذکور می تواند راهنمای مناسبی در بهره برداری از شرایط محیطی باشد. نتایج حاصل از این مقاله نشان می دهد که بین سه روش مطالعاتی ضرب آسایش (ترجونگ، گیونی، ترموهیگرومتریک) برای شهر زاهدان، ماههای آذر، دی، بهمن و اسفند، شرایط آب و ه وایی سردی دارند. ماههای مهر، آبان، فروردین، اردیبهشت و شهریور، شرایط اقلیمی به گونه ای است که انسان احساس راحتی و آسایش حرارتی می کند و در ماههای خرداد، تیر و مرداد، شرایط اقلیمی به گونه ای است که در این ماهها، عدم آسایش حاصل از گرمای طاقت فرسا حکمفرماست. در ماههای اردیبهشت، شهریور، مهر، آبان، فروردین و اسفند شرایط اقلیمی در ارتباط با مسکن به گونه ای است که نیازی به وسایل گرمازا نیست و آسایش انسان بصورت طبیعی فراهم می شود. ولی در ماههای آذر، دی و بهمن نیاز به وسایل گرمایشی احساس می شود و بالاخره در ماههای خرداد، تیر و مرداد نیز نیاز به استفاده از وسایل سرمایشی احساس می شود.

کلیدواژه ها:

آسایش انسان ، شاخص ، ترموهیگرومتریک ، ترجونگ ، گیونی