تبیین اصول پایداری اجتماعی مجتمع های مسکونی درشهرهای ایران

در دهه های پایانی قرن بیستم و شروع قرن بیست و یکم، پایداری به عنوان یکی از مباحث مطرح در کلیه عرصه ها، به ویژه در عرصه فضاهای شهری و معماری مطرح بوده است. این موضوع می تواند از طریق سه مولفه اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی در کنار یکدیگر به تعادل برسد. وجه اقتصادی معمولا به علت انگیزه های مالی و انتفاعی توسط سرمایه گذاران رعایت می گردد. حتی در اغلب اوقات به حد افراط مورد توجه قرار می گیرد. مسایل زیست محیطی نیز به فراخور هر جامعه برای خود ضوابطی دارد و مورد توجه واقع می شود، اما آنچه مفعول می ماند وجه اجتماعی می باشد. در پژوهش و مقاله حاضر، اصول پایداری مجتمع های مسکونی از بعد اجتماعی شامل عدالت، زیبا شناسی، راحتی، آسایش، امنیت و رشد کودکان، هویت اجتماعی مجتمع های مسکونی از نظر جامعه متخصصان و صاحب نظران ایرانی تحت بررسی قرار گرفته تا تجربه های ارزشمند آکادمیک و حرفه ای آنان از یک سو و تجربه زندگی آنها در مجتمع های مسکونی از سوی دیگر ثبت و تلفیق شود و با تجزیه و تحلیل نظریه های دریافت شده، عوامل موثر در اصول پایداری مجتمع های مسکونی استخراج گردد. روش تحقیق به کار گرفته شده، روش پیمایشی اکتشافی است که بر مبنای تحلیل، توصیف و استخراج نتایج حاصل از پرسشنامه ها و کشف اصول پایداری و روابط بین این اصول از دید جامعه صاحب نظران انجام می گیرد. تا در نهایت، اصول نظری پایداری مجتمع های مسکونی تعیین شود در مرحله بعد، با مقایسه آن با واقعیت خارجی می توان به اصول علمی و راهکارهای معماری دست یافت. این مسیله از طریق تحقیقات میدانی و تنظیم پرسشنامه ساکنان مجتمع ها انجام خواهد گرفت که در آینده به آن پرداخته خواهد شد.

کلیدواژه ها:

پایداری اجتماعی ، مجتمع های مسکونی ، آسایش درونی ، فضاهای شهری